Απόσπασμα από το λογοτεχνικό
βιβλίο του Θανάση Βαλτινού, Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο δεύτερο,
Βαλκανικοί – ’22
«Υπήρχε επίσης πρόβλημα διατροφής. Το μεσημέρι μακαρόνια χοντρά, το βράδυ ψιλά. Ψιλά! Χοντρά! φώναζαν οι φαντάροι, αναλόγως. Λοιδορώντας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ορισμένοι εξ αυτών έπαθαν ημεραλωπία. Όσο φώταγε, έβλεπαν. Μετά «κούπα». Από έλλειψη βιταμίνης Α. Γενικώς είχαμε έλλειψη βιταμινών. Συνιστούσα στους στρατιώτες να μαζεύουν άγρια χόρτα και να τα βράζουν.
Ο εφοδιασμός από το ’21 ήδη, από τον μεγάλο ελιγμό της Αρμυράς Ερήμου, χώλαινε τρομερά. Είχαν επιμηκυνθεί οι γραμμές. Το τρένο έκανε να φτάσει από τη Σμύρνη στο Εσκί Σεχίρ δύο ημέρες. Ήταν ζήτημα ασφαλείας. Έκαναν επιδρομές οι Τσέτες και χάλαγαν τα πάντα. Γκρέμιζαν μικρογέφυρες, ξήλωναν ράγες. Τα πάντα. Βεβαίως στα επίκαιρα σημεία ήσαν εγκατεστημένα φυλάκια. Φυλάκια, φυλάκια. Το Σύνταγμα Σιδηροδρόμων αριθμούσε 35.000 άντρες. Για να ελέγχουν τις γραμμές. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλη δυσκολία. Μικρές ταχύτητες, κίνηση μόνο την ημέρα. Με τα μεταγωγικά το ίδιο. Λειτουργούσε υπηρεσία περιθάλψεως μεταγωγικών. Χάλαγαν τα σάγματα, δεν μπορούσαν να τα ξαναφτιάξουν σωστά. Και τα ζώα πληγιάζονταν. Δεν ήταν ένα δύο. Ήταν χιλιάδες. Ο στρατός μας χρησιμοποιούσε μουλάρια. Και καμήλες επιχώριες. Τα άλογα ήσαν για τις μάχιμες μονάδες.
Τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα Σμύρνη – Αφιόν. Και άλλα καμιά εκατοστή έως Δορύλαιον. Εξακόσια χιλιόμετρα, δύο ημέρες με το τρένο.
