Οργή σε Κίνα και Ν.Κορέα

Πολεμική αναγκαιότητα οι «γυναίκες ανακούφισης» λέει ιάπωνας πολιτικός

Τόκιο, Ιαπωνία

Οι δηλώσεις του εθνικιστή δημάρχου της Οσάκα, ο οποίος υποστήριξε ότι το σύστημα των στρατιωτικών πορνείων που εφάρμοζε η Ιαπωνία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο «ήταν μια αναγκαιότητα» προκάλεσαν οργή και αποτροπιασμό προκάλεσαν στην Κίνα και την Νότιο Κορέα και επανέφεραν στην επικαιρότητα ένα από τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ιαπωνικές δυνάμεις στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

«Ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι το σύστημα των ‘γυναικών ανακούφισης’ [έτσι αποκαλούνταν ευφημιστικά οι γυναίκες που ωθούνταν καταναγκαστικά στην πορνεία] ήταν απαραίτητο για να παρέχεται ξεκούραση στο πλήθος των ανδρών που διακινδύνευαν τη ζωή τους μέσα σε μια θύελλα από σφαίρες» φέρεται να δήλωσε ο Τόρου Χασιμότο. 

«Την εποχή εκείνη ήταν ένα απαραίτητο σύστημα ώστε να διατηρείται η στρατιωτική πειθαρχία», πρόσθεσε.

Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι τουλάχιστον 200.000 γυναίκες (ενδεχομένως και περισσότερες) υποχρεώθηκαν να γίνουν κλειστούν στα πορνεία του ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1993, η τότε ιαπωνική κυβέρνηση είχε παραδεχτεί ότι ο στρατός είχε υποχρεώσει πολλές γυναίκες να κλειστούν σε στρατιωτικά πορνεία και ζήτησε συγγνώμη για αυτό.

Οργή και καταδίκη

Η Κίνα, όπου οι μνήμες της ιαπωνικής επιθετικότητας παραμένουν βαθιά χαραγμένες, κατήγγειλε τις δηλώσεις.

«Η στρατολόγηση δια της βίας των γυναικών ανακούφισης ήταν ένα σοβαρό έγκλημα του ιαπωνικού μιλιταρισμού την εποχή εκείνη. Πρόκειται για προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ένα σοβαρό πρόβλημα που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Χονγκ Λέι, εκφράζοντας την αγανάκτηση του Πεκίνου για τους ιάπωνες πολιτικούς οι οποίοι «προκάλεσαν δημοσίως την ανθρώπινη συνείδηση και την ιστορική δικαιοσύνη».

Ο Λέι επέκρινε και το ότι ο ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε είχε φωτογραφηθεί δίπλα σε μαχητικό με τον αριθμό 731. Είναι ο αριθμός της διαβόητης Μονάδας 731, στην οποία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, γίνονταν αποτρόπαια ιατρικά και βιολογικά πειράματα πάνω σε αμάχους, παρόμοια με αυτά που γίνονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα.

«Το πώς η Ιαπωνία αντιμετωπίζει το παρελθόν της, θα καθορίσει το μέλλον της. Οι ασιάτες γείτονές της και η διεθνής κοινότητα περιμένουν να δουν τι επιλογές θα κάνει η Ιαπωνία», κατέληξε.

Σύμφωνα με νοτιοκορεατικά μέσα ενημέρωσης, η Σεούλ κάλεσε επίσης το Τόκιο να ζητήσει συγγνώμη για το σχόλιο του δημάρχου.

Την τελευταία περίοδο, και καθώς οι σχέσεις του Τόκιο με την Κίνα και τη Νότια Κορέα είναι τεταμένες λόγω εδαφικών διεκδικήσεων, η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να υποβαθμίσει δηλώσεις που έχουν γίνει για την περίοδο του πολέμου από τα ίδια τα μέλη της, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού Άμπε. 

Ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Γιοσιχίντε Σούγκα απέφυγε πάντως να σχολιάσει ευθέως τις δηλώσεις του Χασιμότο.

«Η στάση της κυβέρνησης, όπως το έχουμε ξαναπεί, είναι ότι λυπόμαστε βαθιά όταν σκεφτόμαστε τα απερίγραπτα δεινά όσων έζησαν την περίοδο του πολέμου», είπε ο Σούγκα, προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση του Άμπε έχει την ίδια άποψη για το θέμα των γυναικών αυτών με τις προηγούμενες ιαπωνικές κυβερνήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι η πρώτη φορά που οι δηλώσεις του λαϊκιστή Τόρου Χασιμότο προκαλούν αντιδράσεις

Ο δήμαρχος της Οσάκα είναι συνιδρυτής του μικρού Κόμματος Ιαπωνικής Παλινόρθωσης, με το οποίο ο Άμπε σχεδιάζει να συνεργαστεί για να προωθήσει τα συντηρητικά πολιτικά σχέδιά του, όπως η αναθεώρηση του μεταπολεμικού ειρηνιστικού συντάγματος.

ΔΕΝ ΤΗ ΓΛΙΤΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

Βερολίνο, Γερμανία

Ένας 93χρονος, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν φρουρός στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, συνελήφθη στην Γερμανία, ανακοίνωσε τη Δευτέρα η εισαγγελία της Στουτγάρδης.

Πρόκειται για τον Χάνς Λίπσις, ο οποίος συνελήφθη στο Άαλεν, όταν οι εισαγγελείς θεώρησαν ότι υπήρχαν «σημαντικά στοιχεία» για το ότι υπήρξε συνεργός σε ανθρωποκτονία.

«Οι άνδρες του εγκληματολογικού της αστυνομίας της Βάδης-Βυρτεμβέργης, ενεργώντας βάσει εντάλματος που είχε εκδώσει η εισαγγελία της Στουτγάρδης, συνέλαβαν στο σπίτι του έναν 93χρονο πρώην εργαζόμενο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ο οποίος ήταν μέλος της υπηρεσίας των φρουρών από το φθινόπωρο του 1941 ως το κλείσιμο του στρατοπέδου το 1945, και είναι ύποπτος για συνέργεια σε ανθρωποκτονία» αναφέρει η εισαγγελία σε ανακοίνωσή της.

«Μετά την έρευνα που έγινε στο διαμέρισμά του, παρουσιάστηκε ενώπιον ενός δικαστή για την έκδοση απόφασης όσον αφορά την κράτησή του και το αν θα τεθεί υπό προσωρινή κράτηση» προστίθεται στην ανακοίνωση, στην οποία διευκρινίζεται ότι ετοιμάζεται το κατηγορητήριο σε βάρος του.

Στην φετινή έκθεσή του το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ κατατάσσει τον Λίπσις στην τέταρτη θέση του καταλόγου του με τους πλέον καταζητούμενους εγκληματίες ναζί.

Το κέντρο τον κατηγόρησε ότι συμμετείχε στη μαζική σφαγή και τον διωγμό αθώων πολιτών, κυρίως εβραίων, στο Άουσβιτς.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Ουάσινγκτον

Ενώ τα κορίτσια είναι πιο... τυχερά, καθώς οι γονείς τους επιλέγουν γι' αυτά πιο συνηθισμένα ονόματα, τα παράξενα ονόματα στα αγόρια είναι πολύ δημοφιλή τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Όλο και περισσότεροι Αμερικανοί επιλέγουν να ονομάσουν τα παιδιά τους Μεσάια ή Κινγκ (Μεσσία ή Βασιλιά).

Το πιο δημοφιλές αγορίστικο όνομα ήταν για 14η συνεχή χρονιά το Τζέικομπ, σύμφωνα με την Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.

Ωστόσο, το Μεσάια ήταν το τέταρτο ανερχόμενο όνομα σε δημοφιλία, καθώς από την 633η θέση το 2011 βρέθηκε στην 387η θέση το 2012. Παρόμοια αύξηση γνώρισε και το όνομα Κινγκ (στην 256η θέση από την 289η θέση το 2011).

Το πιο ανερχόμενο όνομα σε δημοφιλία ήταν το Μέιτζορ (ταγματάρχης) και η Κάρολιν Κόλβιν της Υπηρεσίας Κοινωνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ είπε ότι αναμφίβολα αυτό οφείλεται στους αμερικανούς στρατιώτες. «Ίσως δούμε περισσότερα αγόρια με το όνομα Τζένεραλ (στρατηγός) στο μέλλον» πρόσθεσε.

Για τα κορίτσια οι γονείς επιλέγουν πιο συμβατικά ονόματα. Σοφία είναι το πιο δημοφιλές όνομα στη λίστα, ενώ δημοφιλές αποδεικνύεται και το Ελίζαμπεθ.

Όσο για το ταχύτερα ανερχόμενο όνομα σε δημοφιλία; Αυτό είναι το Καταλέγια, το οποίο έφτασε στην 479η θέση από την 1.680η θέση την προηγούμενη χρονιά. Αυτό αποδίδεται στην ηθοποιό Ζόε Σαλντάνα, η οποία στην ταινία Colombiana παίζει μια δολοφόνο με αυτό το όνομα.

Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
.

Ανοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).

Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Οταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι φινλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Ολη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Οποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή».

Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;

Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!

Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!

Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι φινλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.

Ο Εβραίος 115.365

29/01/2013

της Χριστίνας ΤαχιάουΣχόλια

Η Κυριακή 27 Ιανουαρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Στη Θεσσαλονίκη, όπου ο αριθμός των Εβραίων προπολεμικά έφτανε 50.000, μεταπολεμικά συρρικνώθηκε σε περίπου 2.000 άτομα. Η λέξη «Ολοκαύτωμα» στη Θεσσαλονίκη έχει μεγάλο βάρος.

Ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Άουσβιτς είναι ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πήγε τον Μάρτη του 1943, παιδάκι ακόμα, στο στρατόπεδο, ούτε τα 16 δεν είχε κλείσει καλά καλά. Στη διαδρομή με το τρένο, τους έλεγαν ότι πηγαίνουν στην Πολωνία για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα. Στον δρόμο, ο κόσμος πέθαινε. Με την άφιξη στο Άουσβιτς, χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες. Χάθηκε με τη μητέρα του. Στη συνέχεια, τον χώρισαν από τον πατέρα και τον αδερφό του. Εκείνοι πήγαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Ο Ραφέλ έζησε, βίωσε όλη τη φρίκη ως το 1945, όταν έφτασαν οι Ρώσοι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία, από εκεί στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Μόλις 28 κιλά.

Πώς συνεχίζει κάποιοςτη ζωή του μετά από αυτό; Προσπαθεί να την ξαναστήσει. Μπορεί να την ξαναρχίσει; Μάλλον όχι. Οι πληγές δεν κλείνουν, οι μνήμες δεν σβήνουν, οι εφιάλτες δεν φεύγουν. Την ξαναστήνει κρατώντας τις πληγές, τις μνήμες, τους εφιάλτες. Και τους νεκρούς. Συνεχίζει μια ζωή γεμάτη νεκρούς.

Μια μέρα του Μάρτη του 1957, έχοντας στήσει την επιχείρησή του, βγήκε για να πάει στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί όπου μάζευαν τους Εβραίους, τους βασάνιζαν και τους έστελναν στον θάνατο. Χαζεύοντας από μια τζαμαρία, είδε σε ένα μαγαζί τον άνθρωπο που υπηρετούσε ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των γερμανικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, στην ουσία εκείνον που τους επέλεγε για τον δρόμο στην κόλαση. Μαξ Μέρτεν ονομαζόταν. Ο Ραφέλ Βαρσάνο, ασυναίσθητα, κοίταξε το αριστερό χέρι του που έφερε τον αριθμό 115.365, αυτόν που του χάραξαν ανεξίτηλα στο Άουσβιτς. Φώναξε την αστυνομία, κατάφερε να τον συλλάβουν κι από κει και πέρα άνοιξε μια μελανή σελίδα στην ιστορία. Η προσπάθεια να κουκουλωθεί η υπόθεση και να ελευθερωθεί ο Μέρτεν. Πώς, όμως; Με τους Εβραίους να σηκώνουν τα μανίκια τους και να δείχνουν τα μπράτσα τους έξω από το Αστυνομικό Μέγαρο και την υπόθεση να έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, δεν ήταν εύκολο. Ο εισαγγελέας Ταρασουλέας τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Αθήνα για να δικαστεί. Αφόρητες οι πιέσεις από γερμανικής πλευράς προκειμένου να εκδοθεί εκεί ο Μέρτεν. Σε πανικό η κυβέρνηση Καραμανλή ψηφίζει στη Βουλή άρον άρον τον Ιανουάριο του 1958 την αναστολή αυτοδικαίως κάθε δίωξης Γερμανών υπηκόων που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου ενώ αναστέλλει κάθε ποινή που είχε ήδη επιβληθεί. Το αντίτιμο δεν ήταν ευκαταφρόνητο: 200 εκατομμύρια μάρκα που θα έδινε η Γερμανία. Η Ελλάδα έγινε περίγελως σε Ευρώπη και Αμερική, με τις εφημερίδες να αγανακτούν επειδή αμνηστεύει τους εχθρούς της. Αναγκάστηκαν να το μαζέψουν και να δικάσουν τον Μέρτεν. Τον Μάρτιο του 1959 το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου τον καταδίκασε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Απελάθηκε στη δυτική Γερμανία, όπου στο Βερολίνο του επέβαλε την εξοντωτική ποινή της αυτοπρόσωπης παρουσίας στην αστυνομία δις μηνιαίως…

Αλλά το θέμα μας δεν είναι ο Μέρτεν, αλλά ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πίσω από τις λέξεις «Ολοκαύτωμα», «ναζισμός», «θύματα», «φρικαλεότητες» κρύβονται άνθρωποι. Ο Ραφέλ Βαρσάνο είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του πλανήτη. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον αριθμό στο μπράτσο του τόσα χρόνια. Διηγήθηκε στον Στίβεν Σπίλμπεργκ την ιστορία του, πριν ο δεύτερος ξεκινήσει το ντοκιμαντέρ για το Ολοκαύτωμα.

Η ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο καταγράφηκε και στο Σαουλίκο, το βιβλίο που έγραψαν ο γιος του, Σάμμυ Βαρσάνο, και ο Πάνος Μπαίλης. «Σαουλίκο» ήταν η ταβέρνα όπου ο Ραφέλ πήγαινε με τους δικούς του κάθε Κυριακή ως το 1940 κι άκουγε τη Σοφία Βέμπο. Δεν ξαναβρήκε ούτε «Σαουλίκο», ούτε δικούς του.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και όχι βιογραφία και γι αυτό έχουν αλλαχθεί τα ονόματα. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι σελίδες που αναφέρονται στους χειρισμούς στην υπόθεση Μέρτεν. Η τόσο δυνατή ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο εξασφάλισε στους συγγραφείς ένα συναρπαστικό βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κομμάτι που αναφέρεται στο Άουσβιτς, η γραφή θυμίζει παιδί. Αντίθετα, στο κομμάτι Μέρτεν η αφήγηση αλλάζει, γίνεται «ενήλικη». Θα έλεγα ότι, διαβάζοντάς το, το έβλεπα σαν σε ταινία. Ίσως επειδή η ιστορία των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη είναι ασήκωτη, σαν μια κληρονομιά η αποδοχή της οποίας εκκρεμεί ακόμη. Όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Νικολά Βερντάν, Ελβετός συγγραφέας του βιβλίου Το ραντεβού της Θεσσαλονίκης προκειμένου να αναφερθεί στις δυσκολίες του να ανακαλύψει το εβραϊκό παρελθόν της πόλης «το μπετόν είναι μια σαρκοφάγος της ιστορίας».

Τι άλλο να ρωτήσει κανείς τον Ραφέλ Βαρσάνο; Πώς επέζησε, αυτό να τον ρωτήσει. «Δεν δίναμε σημασία σε τίποτα. Γι αυτό επιβιώσαμε. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια. Δεν μας τρόμαζε τίποτα. Είχαμε χάσει τις οικογένειές μας, είχαμε χάσει τα πάντα. Τι άλλο να φοβηθούμε;», είχε απαντήσει σχετικά σε συνέντευξή του στο περιοδικό Επιλογές πριν από λίγα χρόνια.

*Σαουλίκο, των Πάνου Μπαίλη και Σάμμυ Βαρσάνο, εκδόσεις Ισνάφι 2012
 

ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΛΑ ΜΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΟΤΑΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙΣΑΙ ΚΑΤΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΙΣΙΓΚΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΩΝ ΗΠΑ , ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΝΤΙΤΡΟΪΤ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΗ 50000 ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗ, ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. ΧΩΡΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΟΠΟΙΑ ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ " ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ, ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΗΡΩΑ , ΠΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝ, ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΑΠΟΙΚΟΥΣ. ΗΤΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΕΠΝΕΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ  ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥΣ  ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ  ΣΤΕΡΟΥΣΕ ΤΟΤΕ Η ΕΥΡΩΠΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ. ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ : ΤΗΕ  LAND OF OPPORTUNITIES.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΔΩ 

Ακολουθεί η μετάφραση του τελευταίου συνδέσμου :

Η ίδρυση  και η ονομασία του Υψηλάντη είναι δείγμα πρωτοπορίας και παραδειγματισμού. Τρεις άντρες τρεις έξυπνοι επιχειρηματίες επιδίωξαν νέα ανάπτυξη και ευκαιρίες δυτικά στα καπνογόνα φουγάρα του Ντιτρόιτ. Αυτοί ήταν ο Τζον Στέγουρτ, ο Ουίλιαμ Χάριγουντ και ο Αύγουστος Γούντγαρτ , κατά τα λεγόμενα του κόσμου ένας λαμπρός εκκεντρικός με  προτίμηση στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα.

Μέσα στην ιστορία του Υψηλάντη ο συγγραφέας Χάρβεϊ Κολμπουρν αρχίζει την ιστορία του. Το 1825 η κυβέρνηση ανέθεσε στον επόπτη Όραντζ Ρίτζον την χάραξη ενός δρόμου από το Ντετρόιτ ως το Σικάγο. Ακολουθώντας ένα παλιό Εθνικό μονοπάτι γύρω από τους απότομους βάλτους και χείμαρρους  ο Ρίτζον και η παρέα του σταμάτησαν στην κοιλάδα του Χιούρον που την διέσχιζε ο ποταμός Χιούρον.

Αυτός ήταν ο δρόμος που συνάντησε νερό, ιστορικά ένας τρόπος για την ανάπτυξη πολιτισμού. Αυτό ήταν το σχέδιο του Κόλμπουρν. Συμμετείχαν επίσης ο Στίγουορντ ο Χάργοντ και ο Γούντγορντ. Μαζί αυτοί αγόρασαν την γη διπλα σε αυτό το σταυροδρόμι η οποία δεν είχε ακόμα οικοδομηθεί . Μέχρι να γίνει μητρόπολη χρειάστηκε ένα όνομα. Ο Γούντγορντ επέλεξε το όνομα Υψηλάντης προς τιμή του Δημήτρη Υψηλάντη , στρατηγού του ρώσικου στρατού στην Μολδαβία υπερασπιστή της Ελλάδος που είχε πολεμήσει για να ανατρέψει την τούρκικη τυρρανία. Με τριακόσους άντρες κράτησε την  ακρόπολη του Άργους για τρεις ημέρες εναντία ενός στρατού 30000 χιλιάδων αντρών όπως γράφει ο ιστορικός Τζέιμς Μαν. Μετά έχοντας καταρρίψει τις προβλέψεις, αυτός είχε αποδράσει μέσα από τις εχθρικές γραμμές, με τις διαταγές τους έχοντας χάσει έναν μόνο άντρα. Ο Υψηλάντης πέθανε το 1832 και ενταφιάστηκε στο Ναύπλιο της Ελλάδος μια αρχαία πόλη εξήντα μίλια νότια της Αθήνας και, το 1966, η πόλη του Υψηλάντη προσκάλεσε το Ναύπλιο να αδελφοποιηθούν δυο πόλεις που τις χωρίζει ο ωκεανός , η γλώσσα και η κουλτούρα.

 Οι Αμερικανοί θεωρούσαν τον  Υψηλάντη τον Έλληνα Τζωρτζ Ουάσιγκτον.