Η "ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ" ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Πώς ένας απλός ενωμοτάρχης, έριξε την κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη!

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1880, η δύναμη της Χωροφυλακής έφτανε τους δύο λόχους, δηλαδή, κάτι λιγότερο από 400 άντρες σε μια πόλη με πληθυσμό περίπου 60 χιλιάδων ψυχών.

Εκείνη την εποχή, το Σώμα υπέστη τη μεγαλύτερη ταπείνωση και τον πιο σοβαρό εξευτελισμό, από ένα σχετικώς ασήμαντο γεγονός - από ένα χαστούκι που δόθηκε εν θερμώ!

Όταν όμως το χαστούκι το δέχεται υπήκοος ξένης χώρας, και μάλιστα μεγάλης δύναμης, όπως η Αγγλία, τότε το γεγονός διογκώνεται και παίρνει τεράστιες διαστάσεις.

Θα αναφερθούμε στο «Επεισόδιο Νίκολσον», που λόγω της σοβαρότητός του έριξε την κυβέρνηση του Χαριλάου Τρικούπη!

Ο Άρθουρ Νίκολσον είχε γεννηθεί το 1849, και είχε διατελέσει επιτετραμμένος της αγγλικής πρεσβείας στην Αθήνα από το 1884. Ήταν επίσης πρεσβευτής στη Μαδρίτη και την Πετρούπολη και υφυπουργός των Εξωτερικών κατά την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων. Έγραψε την «Ιστορία του Γερμανικού συντάγματος» και πέθανε το 1928.

Η 4η Ιανουαρίου 1885 ήταν μια ιδιαίτερα ηλιόλουστη ημέρα, που έκανε αρκετούς Αθηναίους να βγουν περίπατο. Το ίδιο έκανε κι ο 36χρονος κομψός και νεοδιορισμένος επιτετραμμένος της Αγγλικής πρεσβείας Νίκολσον με την πανέμορφη σύζυγό του.

Μόνο που ο Νίκολσον, εκείνο το πρωινό, διάλεξε να κάνει τον περίπατό του στον περιφερειακό δρόμο του Λυκαβηττού, προς το νεόφυτο αλσύλλιο.

Όμως, από ένα σημείο και μετά η διέλευση απαγορευόταν, επειδή υπήρχε στην κορυφή του λόφου η στρατιωτική φρουρά και το Πολυβολείο.

Ο ενωμοτάρχης Καλπούζος, που φρουρούσε την περιοχή, ενημέρωσε τον Νίκολσον ότι δεν μπορεί να προχωρήσει περισσότερο, γιατί η περιοχή ήταν φυλασσόμενη. Του ζήτησε, μάλιστα, να απομακρυνθεί, αλλά εκείνος αρνήθηκε.

Τότε ο ενωμοτάρχης επιχείρησε να τον διώξει κάπως άκομψα. Ο Νίκολσον, θεώρησε τον εαυτό του προσβεβλημένο και αντέδρασε:
«Κύριε χωροφύλαξ, δεν μπορείτε να συμπεριφέρεστε βαναύσως σ' έναν διπλωμάτη!»

«Δεν ξέρω τι λες. Από 'δώ κι απάν' δεν περνάς, ου κόσμους να χαλάσ'!»
«Θα περάσω! Δεν έχετε το δικαίωμα να μου το απαγορεύσετε!»
«Δεν περνάς, σ’ λέω! Τον πισινό σου να χτυπάς χάμω, δεν πρόκειται να περάσεις!...»

Ο Νίκολσον επικαλέστηκε τότε τη διπλωματική του ιδιότητα:
«Είμαι ο επιτετραμμένος της αγγλικής πρεσβείας Νίκολσον και απαιτώ να μ' αφήσετε να περάσω!»
«Χαρτί απ' τον φρούραρχο έχ'ς; Όχι! Ε, δεν περνάς! Άντε λοιπόν, πάγαινε... Πάρ' την τσούπρα σ' και δρόμο!...»

Η επιμονή του Νίκολσον εκνεύρισε τον ενωμοτάρχη. Άλλωστε, δεν ήταν ο μοναδικός Άγγλος με αποικιοκρατική συμπεριφορά και επιμονή, που θεωρούσε την Ελλάδα τσιφλίκι του.

Πιστός στο καθήκον του ο ενωμοτάρχης και μη σηκώνοντας μύγα στο σπαθί του, τον έπιασε από το μπράτσο και σπρώχνοντας τον, του έδωσε και μερικά χαστούκια αλλά και βουρδουλιές, μία από τις οποίες δέχτηκε και η σύζυγος του!

Αυτό ήταν! Εξαγριωμένος ο Νίκολσον επέστρεψε αμέσως στην πρεσβεία και ανέφερε το γεγονός στον πρεσβευτή. Το επεισόδιο προκάλεσε την άμεση αντίδραση των Άγγλων, αφού η οικογένεια του Νίκολσον διατηρούσε στενούς δεσμούς φιλίας με την αγγλική βασιλική οικογένεια.

Ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, όταν ενημερώθηκε, έδειξε επιφυλακτική στάση, με την οποία προκάλεσε την οργή του Άγγλου πρεσβευτή, που απαίτησε και πέτυχε την αυστηρή τιμωρία του χωροφύλακα αλλά και την ταπείνωση του Σώματος της Χωροφυλακής.

Μια εβδομάδα μετά το επεισόδιο του Λυκαβηττού, ο ενωμοτάρχης Καλπούζος αποτάχθηκε από τη Χωροφυλακή. Ταυτοχρόνως, όλο το Σώμα της Χωροφυλακής υποχρεώθηκε να παραταχθεί συντεταγμένο στην πλατεία Συντάγματος, όπου, με Ημερησία Διαταγή που αναγνώστηκε ζητήθηκε δημοσίως και επισήμως συγγνώμη από τον Νίκολσον και τη Βρετανική Αυτοκρατορία!

Η ταπείνωση και ο διασυρμός της Χωροφυλακής, και ο δημόσιος εξευτελισμός της Ελλάδας, προκάλεσαν την οργή και την αγανάκτηση όλων των Ελλήνων.

Η αντιπολίτευση, οργισμένη από τη δουλική αντίδραση του ελληνικού κράτους, συγκρότησε την επομένη στον ίδιο χώρο παλλαϊκό συλλαλητήριο.

Και ο Χαρίλαος Τρικούπης, που δεν είχε υπολογίσει ότι τα πράγματα θα έφταναν στα άκρα, υπέκυψε στις αξιώσεις της αντιπολίτευσης και των διαδηλωτών και συγκάλεσε αμέσως τη Βουλή. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε καταψηφίστηκε η κυβέρνηση του, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές.Έτσι ο Χαρίλαος Τρικούπης, έχασε τόσο άδοξα την εξουσία και το πρωθυπουργιλίκι. Από το χαστούκι ενός απλού χωροφύλακα...

Οι οδοί της τρέλας στην πρωτεύουσα

Αλλη η επίσημη ονομασία, άλλη χρησιμοποιεί ο κόσμος

Του Δημητρη Ρηγοπουλου   εφημερίδα καθημερινη

Οι ανώνυμοι δρόμοι του 19ου αιώνα

Η ονοματοδοσία των δρόμων ή καλύτερα η απουσία ονομάτων στους δρόμους της Αθήνας, ήταν ένα εξαιρετικά χειροπιαστό πρόβλημα στη μικρή πρωτεύουσα του 1880, όταν η πόλη έσπασε το συμβολικό φράγμα των 100.000 κατοίκων. Εξαιτίας της ραγδαίας οικιστικής ανάπτυξης που παρατηρείται στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, οι περισσότερες εσωτερικές οδικές αρτηρίες δεν προλαβαίνουν να αποκτήσουν όνομα, πραγματικότητα που κάνει τη ζωή δύσκολη τόσο σε κατοίκους αλλά ακόμα περισσότερο σε επισκέπτες.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το περιοδικό «Εστία» στις 29 Ιανουαρίου του 1884, η πρωτεύουσα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είχε περίπου 440 οδούς και 23 πλατείες, εκ των οποίων μόνο οι 160 οδοί και οι 12 πλατείες είχαν όνομα. Οι υπόλοιπες ονομάζονταν «οδός Ανωνύμου».

Το 1884 τα «βαφτίσια»

Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας για τη βάφτιση των οδών λαμβάνεται τον Ιανουάριο του 1884 και σκορπίζει ανακούφιση στους Αθηναίους της εποχής. Διαβάστε το γλαφυρό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ακρόπολις» με ημερομηνία 25.01.1884, όπου αποτυπωνόταν παραστατικά ο τραγέλαφος που επικρατούσε μέχρι τότε: «Τέλος πάντων θα δυνάμεθα πλέον να ερωτώμεν πού είναι η οδός και να οδηγώμεν τους ερωτώντας αντί με το: πήγαινε δεξιά, κατέβα αριστερά, στρέψε προς τα επάνω, σημάδεψε το Λυκαβηττόν και την Ακρόπολιν και άλλα αοριστότερα και μηδένα νουν έχοντα, ονομάζοντες αυτάς τας οδούς... Ενταύθα πρέπει να γυρίσεις όλα τα μπακάληκα, όλα τα χασάπηκα και τα ψωμάδηκα, ν’ ακούσης ως γνωρίσματα αλάνθαστα: το σπίτι με τα παντσούρια, με τη μεγάλη την πόρτα, το σπίτι με το ψιλό ή το χαμηλό μπαλκονάκι, με τα πράσινα ντουβάρια και άλλα βλακωδέστατα, να στρέφης περί σεαυτόν ιδρώτι περιρρεόμενος εξ αμηχανίας, και να θέτης εις ενέργειαν την μαντικήν σου δύναμιν, να ανοίγης ξένας θύρας και να εκδιώκησαι πότε μεν με οργίλον και πότε με εμπαικτικόν βλέμμα και ν’ απέρχησαι βλασφημών και κακολογών την πρωτότυπον εν πάσιν ελληνικήν ακοσμίαν...».

Θα ήθελα πολύ να ήμουν παρών στη σεμνή τελετή της 7ης Σεπτεμβρίου του 1945: όταν, παρόντος του Σοφοκλή Βενιζέλου, οι αρχές της πόλης επισημοποιούσαν την αλλαγή στην ονομασία ενός μεγάλης σημασίας δρόμου της Αθήνας από «Πανεπιστημίου» σε «Ελευθερίου Βενιζέλου». Θα ήθελα ένας δημοσιογράφος με φαντασία ή, έστω, πολύ διορατική σκέψη να έκανε την πολύ απλή ερώτηση στους παρισταμένους: «Πώς θα σας φαινόταν η τολμηρή πρόβλεψη ότι 70 και 80 χρόνια μετά, στο απλησίαστο 2005 ή 2015, κανείς, μα κανείς δεν θα αποκαλεί την οδό Πανεπιστημίου με το όνομα που μόλις της δώσατε; Και, αντίθετα, θα συνεχίζουν να την αποκαλούν με το όνομα που μόλις καταργήσατε;».
Με την ίδια λογική μάλλον δεν θα ζήσουμε να διαβάσουμε ένα παρόμοιο ρεπορτάζ κοντά στο 2060 για να ξέρουμε την τύχη της πλατείας Θησείου που πριν από λίγους μήνες (τον περασμένο Σεπτέμβριο) μετονομάστηκε σε πλατεία Ζακλίν ντε Ρομιγί προς τιμήν της Γαλλίδας ελληνίστριας. Πάντως, τώρα υπάρχει το Διαδίκτυο για να κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές τις περιορισμένες και μάλλον χλιαρές αντιδράσεις στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, καθώς η Ντε Ρομιγί δεν ήταν Ελληνίδα και (ακόμα χειρότερα...) είχε εβραϊκή καταγωγή.
Ευτυχώς η αθηναϊκή πραγματικότητα δεν μας αφήνει λεπτό να πλήξουμε: η ιστορία της πρωτεύουσας είναι γεμάτη με κάθε είδους ευτράπελα, πολιτικές διενέξεις και ξεκαρδιστικό παρασκήνιο που συνοδεύει τις τακτικές αλλαγές στα ονόματα των οδών και των πλατειών της πόλης. Το κομφούζιο επιτείνει η ισχυρή αντίσταση που προβάλλει το ασυνείδητο της κοινωνίας, με αποτέλεσμα πλήθος μετονομασθέντων δρόμων να διαθέτουν σήμερα διπλή ονομασία: την «επίσημη» και την «ανεπίσημη», συνήθως το όνομα που είχε πριν από τη μετά βαΐων και κλάδων τελετή μετονομασίας.
Η οδός Πανεπιστημίου βρίσκεται στην κορυφή μιας μακράς λίστας με μετονομασίες που «ατύχησαν». Της κάνουν παρέα πασίγνωστοι δρόμοι όπως η οδός Πατησίων που μέχρι την οδό Μάρνη διατηρεί τη μεταπολεμική της ονομασία («28ης Οκτωβρίου», σύμφωνα με έναν... αστικό μύθο, προχωρήσαμε στην αλλαγή για να φέρουμε σε δύσκολη θέση τους Ιταλούς της Κάζα ντ’ Ιτάλια που έχει την έδρα της στην Πατησίων, απέναντι από το Πολυτεχνείο), ή το αρχικό τμήμα της οδού Πειραιώς που ονομάζεται μέχρι σήμερα «Παναγή Τσαλδάρη», ή την κεντρική λεωφόρο της Καλλιθέας που όλοι την ξέρουμε ως «Θησέως» αλλά επισήμως ονομάζεται (κι αυτή) Ελευθερίου Βενιζέλου. Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε πόσοι Αθηναίοι ξέρουν ότι ένα τμήμα της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος ονομάζεται «Κωνσταντίνου Καραμανλή» (στα όρια του Δήμου Βούλας). Και στις πλατείες έχουμε ανάλογα παραδείγματα: το επίσημο όνομα της πλατείας Κολωνακίου είναι «Φιλικής Εταιρείας», της πλατείας Κυψέλης «Κανάρη», της πλατείας Κέννεντυ (στο Χαλάνδρι) «Φλύας», της πλατείας Σανταρόζα «Δικαιοσύνης», της πλατείας Κοτζιά «Εθνικής Αντιστάσεως», της πλατείας Βάθης «Ανεξαρτησίας», κ.ά. Ευτυχώς, η Ομόνοια παρέμεινε «Ομόνοια».

Θύματα της πολιτικής

Πολλές ιστορικές ονομασίες έπεσαν θύματα των εκάστοτε πολιτικών συσχετισμών: στον Πειραιά, η οδός Βασιλέως Κωνσταντίνου μετονομάστηκα σε «Ηρώων Πολυτεχνείου» και η οδός Βασιλίσσης Σοφίας σε «Γρηγορίου Λαμπράκη». Οι νέες ονομασίες επικράτησαν όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις: τη δεκαετία του
’80 στον Δήμο Ζωγράφου η λεωφόρος Ισσού (πόλη στην οποία ο Μέγας Αλέξανδρος κατήγαγε περιφανή νίκη κατά την εκστρατεία του στη βαθιά Ανατολή), μετονομάστηκε σε οδό Ούλαφ Πάλμε, προς τιμήν του δολοφονηθέντος Σουηδού πρωθυπουργού και πολιτικού φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου. Επίσης, τμήμα της λεωφόρου Υμηττού μετονομάστηκε την ίδια περίοδο σε «Ηλία Ηλιού», λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του αρχηγού της ΕΔΑ. Γενικά η δεκαετία του ’80 αναπτύσσει ιδιαίτερη κινητικότητα όσον αφορά τις μετονομασίες, καθώς η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία συνοδεύεται από ένα κύμα αλλαγών σε δρόμους και πλατείες στις ελληνικές πόλεις. Η νέα διοίκηση τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για ονόματα όπως «Ηρώων Πολυτεχνείου» ή «Εθνικής Αντίστασης», απότοκα του νέου πολιτικού κλίματος. Πάντως, αντίθετα με τον Πειραιά, στην Αθήνα οι ιστορικές  ονομασίες που συνδέονται με τον θεσμό της βασιλείας γνωρίζουν αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τα σχεδιαγράμματα από την ενότητα 19 και μετά να τα ψάξετε στην αρχειοθήκη από το μήνα ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ 

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, οι ιθαγενείς Αμερικανοί, που ζούσαν στην οροσειρά των Άνδεων, γνώριζαν την πατάτα περίπου 4.000 χρόνια πριν ο γευστικός αυτός βολβός ξετρελάνει τους Ευρωπαίους. Την αποκαλούσαν με διάφορα ονόματα και σε ορισμένες, μάλιστα, περιοχές αποτελούσε βασικό συστατικό της καθημερινής διατροφής τους.
Σύμφωνα με έναν δημοφιλή θρύλο, ο πρώτος που εισήγαγε την πατάτα στην Ευρώπη ήταν ο σερ Γουόλτερ Ράλεϊ, χρηματοδότης πολλών υπερατλαντικών αποστολών. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο ίδιος είχε φυτέψει την πρώτη πατάτα στο κτήμα του, στην πόλη Κορν της Ιρλανδίας. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία γραπτή απόδειξη που να επαληθεύει τη θεωρία αυτή.
Πιο τεκμηριωμένη ιστορικά είναι η θεωρία που θέλει ως πρωτοπόρο τον σερ Φράνσις Ντρέικ. Σύμφωνα με αυτή, ο Ντρέικ, επιστρέφοντας το 1586 στην Αγγλία, έπειτα από μία μάχη με τους Ισπανούς στην Καραϊβική, έκανε μια στάση στην Κολομβία για προμήθειες. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονταν καπνός και πατάτες.
Κατά μια τρίτη θεωρία, ο πρώτος βολβός πατάτας ξεβράστηκε στις ακτές της Ιρλανδίας, μαζί με τα συντρίμμια της Ισπανικής Αρμάδας, το 1588.
Πάντως, η πρώτη γραπτή μαρτυρία για την εισαγωγή πατάτας στην Ευρώπη είναι μία απόδειξη με ημερομηνία 28 Νοεμβρίου 1567 ενός εξαγωγέα πατάτας από τα Κανάρια Νησιά προς έναν έμπορο της Αμβέρσας.
Ανεξαρτήτου προελεύσεως, η πατάτα προσέλκυσε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον των αγροτών, που διαπίστωσαν ότι η καλλιέργειά της ήταν πολύ ευκολότερη και παρείχε πολύ μεγαλύτερη σοδειά απ' ότι το σιτάρι και η βρόμη. Μέχρι το 1650 είχε κυριαρχήσει στη διατροφή των Ιρλανδών και είχε αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις καλλιέργειες σίτου. Οι ιρλανδοί άποικοι ήταν και οι πρώτοι που καλλιέργησαν την πατάτα στη Βόρεια Αμερική, στην περιοχή Λόντοντερι του Νιου Χαμσάιρ, το 1719.
Έως το τέλος του 18ου αιώνα, το νέο προϊόν είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές και στη Γαλλία, με την υποστήριξη του Αντουάν Ογκίστ Παρμαντιέ, ενός από τους αυλικούς του βασιλιά Λουδοβίκου του 15ου. Πιο επιφυλακτικοί, οι Ρώσοι, αρχικώς αποκαλούσαν τις πατάτες (γεώμηλα) ως «τα μήλα του διαβόλου», πιθανότατα εξαιτίας του γεγονότος ότι αναπτύσσονταν κάτω από την επιφάνεια της γης.
Στην Ελλάδα, ο πρώτος που επεδίωξε την εισαγωγή της πατάτας ήταν ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας. Ο ίδιος την είχε δοκιμάσει κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην Ευρώπη κι έκρινε ότι θα ήταν μια θρεπτική βασική τροφή για ένα φτωχό λαό.
Όταν εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, προσπάθησε να δώσει πατάτες στους χωρικούς, που -φιλύποπτοι και συντηρητικοί όπως ήταν- τις πέταξαν. Ο Καποδίστριας, όμως, ήξερε πολύ καλά τους συμπατριώτες του και -μιμούμενος το Φρειδερίκο το Μέγα της Πρωσίας και τον Παρμαντιέ της Γαλλίας, που είχαν μεταχειριστεί παρόμοια κόλπα- περιέφραξε το μέρος όπου ήταν αποθηκευμένες οι πατάτες κι έβαλε σκοπούς να τις φυλάνε μέρα νύχτα. Μέσα σε μια εβδομάδα δεν είχε μείνει ούτε μια πατάτα...

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/117#ixzz2lM6y8Eci

Ο ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ ΓΙΑΓΚΟΥΛΑΣ

Γιαγκούλας, ο ωραίος των ορέων

Προδημοσίευση από αλλόκοτες και ηρωικές ιστορίες λήσταρχων τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα

Της Ολγας Σελλα
Το 1926, όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος κήρυσσε δικτατορία, κυκλοφορούσαν σε τευχίδια διάφορα λαϊκά αναγνώσματα για τους περίφημους ληστές. Ενα από αυτά είχε τίτλο «Ο ασύλληπτος ληστής Γιαγκούλας» και είχε τιράζ τον απίστευτο αριθμό των 50.000 τευχών ανά φυλλάδιο! Η ιστορία αυτού του ληστή, από τους τελευταίους που έδρασαν στον ελληνικό χώρο, απασχολεί τον ακούραστο, πολυγραφότατο Βασίλη Τζανακάρη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σερραίος συγγραφέας καταπιάνεται με την έρευνα για πρόσωπα και γεγονότα που επηρέασαν την πρόσφατη ιστορία ή μικροϊστορία του τόπου. Η συστηματική και αφοσιωμένη δραστηριότητά του στην έρευνα τού έχουν χαρίσει ήδη το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας (το 2007, για το βιβλίο του «Δακρυσμένη Μικρασία, 1919-1922»). Αυτή τη φορά, ο Βασίλης Τζανακάρης καταπιάνεται με τη δράση, τον μύθο και τους θρύλους που συνόδευσαν τους ληστές και τους αρματολούς, που έδρασαν μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, αλλά και με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν από τις αρχές ή στηρίχτηκαν από τον πληθυσμό.

Κανόνας η μπέσα

Από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα το νέο πολυσέλιδο και τεκμηριωμένο έργο του Βασίλη Τζανακάρη. Τίτλος του, «Φώτης Γιαγκούλας, ο απέθαντος» και υπότιτλος «Ο αιματοβαμμένος αστερισμός ενός “ωραίου των ορέων” και άλλες ληστρικές ιστορίες».
Μια γοητευτική αφήγηση που ξεκινάει από τη μεγάλη διάδοση που είχαν τον 19ο αιώνα τα λαϊκά φυλλάδια με τις ιστορίες ληστών (ίσως γιατί πάντα, σε κάθε εποχή, έχουν πέραση οι κάθε λογής «ασυμβίβαστοι», που γίνονται ταυτόχρονα και «τιμωροί» των κακώς κειμένων), αλλά και από μερικές γενικές πληροφορίες για την καθημερινότητα και τον άγραφο κώδικα που καθόριζε τις σχέσεις τους.
«Αδιαμφισβήτητο εργαλείο και γρανιτένιος κανόνας ήταν η μπέσα. Λένε ότι ήταν ανακάλυψη της Αρβανιτιάς, από όπου τη δανείστηκαν οι Αλβανοί ληστές και ληστοτρόφοι». Από αυτές τις αλλόκοτες, αλλά πάντως ηρωικές ιστορίες που συγκέντρωσε και αφηγείται ο Βασίλης Τζανακάρης, η «Κ» προδημοσιεύει μερικά αποσπάσματα.

Μια εκπυρσοκρότηση

«Λένε πως ο Φώτης Γιαγκούλας είχε στην υπηρεσία του εκατόν πενήντα ανθρώπους, οι οποίοι δεν έκαναν άλλη δουλειά από το να τον ειδοποιούν για τις κινήσεις των αποσπασμάτων και να τον προμηθεύουν τρόφιμα όταν λημέριαζε στην περιφέρειά τους. Λένε επίσης πως μερικούς μήνες πριν από την εξόντωση της συμμορίας του, ένας από τους ανθρώπους του είχε συλληφθεί και είχε αναγκαστεί να τεθεί επικεφαλής ενός καταδιωκτικού αποσπάσματος προκειμένου να υποδείξει το λημέρι του. Κοντά πεντακόσια μέτρα από το λημέρι, στην προσπάθειά του να ειδοποιήσει τον λήσταρχο γλίστρησε σκόπιμα ενώ ταυτόχρονα τραβούσε τη σκανδάλη κάνοντας το όπλο του να εκπυρσοκροτήσει. Ο πυροβολισμός αυτός έκανε τον Γιαγκούλα και τους συντρόφους του να γίνουν καπνός».

Επικεκηρυγμένος

Δεν ήταν η πρώτη φορά που κατάφερνε να το σκάσει. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924, οι εφημερίδες έγραφαν ότι «ο λήσταρχος Γιαγκούλας ηγούμενος πενταμελούς συμμορίας ενεπλάκη μετά αποσπασμάτων» και στη συνέχεια διέφυγε «επελθόντος του σκότους». Και ενώ η εφημερίδα προσπαθούσε να καθησυχάσει τους αναγνώστες της ότι η σύλληψη του Γιαγκούλα ήταν θέμα ημερών, λίγες μέρες αργότερα, την 1η Οκτωβρίου οι εφημερίδες έγραφαν ότι ο Γιαγκούλας έφτασε στην Αθήνα! Η είδηση διαψεύστηκε από τις αρχές και τις επόμενες ημέρες οι εφημερίδες έγραφαν: «Και ιδού ένα τηλεφώνημα εξ Αθηνών όπου μας αναγγέλλει την αισίαν εμφάνισιν του Γιαγκούλα εις τας... Αθήνας! Η πρωτεύουσα ανεστατώθη. Η εκεί αστυνομία ετέθη εις κίνησιν. Το υπουργείο της Εννόμου το κατέλαβε πυρετός. Τι φρίκη! Τι φρίκη! Ενας ληστής του βουνού να κατέβη μέσα στην πρωτεύουσα του Κράτους! Ποιος; Ενας Γιαγκούλας! Ενας αλήτης, ένας σκύλος. Αυτά θα σου πουν οι παραξενευόμενοι επίσημοι των Αθηνών, ενώ ο λαός θα σηκώση τους ώμους με αδιαφορία και θα αντιπαρέλθη την είδησιν σαν να επρόκειτο για τον πλέον ακίνδυνον και ειρηνικόν άνθρωπον», σημείωνε η εφημερίδα δίνοντας ακριβώς το μέτρο της κοινωνικής ανοχής. Αλλά και της πολιτικής κόντρας που προκαλούσε η αναποτελεσματική για πολύ καιρό δίωξη ληστών σαν τον Γιαγκούλα. «Ο λήσταρχος Γιαγκούλας είναι επικεκηρυγμένος αντί εξακοσίων χιλιάδων δραχμών. Πλείστα όσα αποσπάσματα, ημέρας τε και νυκτός, τον καταδιώκουν προς όλας τας κατευθύνσεις, και προς όλα τα απροσπέλαστα σημεία. Εις την Βουλήν συζητείται νομοσχέδιον κατόπιν της επικυρώσεως του οποίου ολόκληρον σύνταγμα “κυνηγών” θα ενσκήψει εν Μακεδονία διά να σκορπίση παντού τον τρόμον και την συμφοράν. Και κατόπιν όλων τούτων ο Κονδύλης διαπραγματεύεται με τον Γιαγκούλαν».

Τελικά ο Φώτης Γιαγκούλας, ο επιλεγόμενος και απέθαντος, συλλαμβάνεται και εκτελείται ένα χρόνο αργότερα. «Στις 26 Σεπτεμβρίου 1925 τα κεφάλια των Γιαγκούλα, Μπαμπάνη, Τσαμήτα μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και παραδόθηκαν στο ιατροδικαστικό εργαστήριο της οδού Σωκράτους. Και τα τρία διατηρούνταν σε καλή κατάσταση».

ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Οργή σε Κίνα και Ν.Κορέα

Πολεμική αναγκαιότητα οι «γυναίκες ανακούφισης» λέει ιάπωνας πολιτικός

Τόκιο, Ιαπωνία

Οι δηλώσεις του εθνικιστή δημάρχου της Οσάκα, ο οποίος υποστήριξε ότι το σύστημα των στρατιωτικών πορνείων που εφάρμοζε η Ιαπωνία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο «ήταν μια αναγκαιότητα» προκάλεσαν οργή και αποτροπιασμό προκάλεσαν στην Κίνα και την Νότιο Κορέα και επανέφεραν στην επικαιρότητα ένα από τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ιαπωνικές δυνάμεις στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

«Ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι το σύστημα των ‘γυναικών ανακούφισης’ [έτσι αποκαλούνταν ευφημιστικά οι γυναίκες που ωθούνταν καταναγκαστικά στην πορνεία] ήταν απαραίτητο για να παρέχεται ξεκούραση στο πλήθος των ανδρών που διακινδύνευαν τη ζωή τους μέσα σε μια θύελλα από σφαίρες» φέρεται να δήλωσε ο Τόρου Χασιμότο. 

«Την εποχή εκείνη ήταν ένα απαραίτητο σύστημα ώστε να διατηρείται η στρατιωτική πειθαρχία», πρόσθεσε.

Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι τουλάχιστον 200.000 γυναίκες (ενδεχομένως και περισσότερες) υποχρεώθηκαν να γίνουν κλειστούν στα πορνεία του ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1993, η τότε ιαπωνική κυβέρνηση είχε παραδεχτεί ότι ο στρατός είχε υποχρεώσει πολλές γυναίκες να κλειστούν σε στρατιωτικά πορνεία και ζήτησε συγγνώμη για αυτό.

Οργή και καταδίκη

Η Κίνα, όπου οι μνήμες της ιαπωνικής επιθετικότητας παραμένουν βαθιά χαραγμένες, κατήγγειλε τις δηλώσεις.

«Η στρατολόγηση δια της βίας των γυναικών ανακούφισης ήταν ένα σοβαρό έγκλημα του ιαπωνικού μιλιταρισμού την εποχή εκείνη. Πρόκειται για προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ένα σοβαρό πρόβλημα που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Χονγκ Λέι, εκφράζοντας την αγανάκτηση του Πεκίνου για τους ιάπωνες πολιτικούς οι οποίοι «προκάλεσαν δημοσίως την ανθρώπινη συνείδηση και την ιστορική δικαιοσύνη».

Ο Λέι επέκρινε και το ότι ο ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε είχε φωτογραφηθεί δίπλα σε μαχητικό με τον αριθμό 731. Είναι ο αριθμός της διαβόητης Μονάδας 731, στην οποία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, γίνονταν αποτρόπαια ιατρικά και βιολογικά πειράματα πάνω σε αμάχους, παρόμοια με αυτά που γίνονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα.

«Το πώς η Ιαπωνία αντιμετωπίζει το παρελθόν της, θα καθορίσει το μέλλον της. Οι ασιάτες γείτονές της και η διεθνής κοινότητα περιμένουν να δουν τι επιλογές θα κάνει η Ιαπωνία», κατέληξε.

Σύμφωνα με νοτιοκορεατικά μέσα ενημέρωσης, η Σεούλ κάλεσε επίσης το Τόκιο να ζητήσει συγγνώμη για το σχόλιο του δημάρχου.

Την τελευταία περίοδο, και καθώς οι σχέσεις του Τόκιο με την Κίνα και τη Νότια Κορέα είναι τεταμένες λόγω εδαφικών διεκδικήσεων, η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να υποβαθμίσει δηλώσεις που έχουν γίνει για την περίοδο του πολέμου από τα ίδια τα μέλη της, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού Άμπε. 

Ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Γιοσιχίντε Σούγκα απέφυγε πάντως να σχολιάσει ευθέως τις δηλώσεις του Χασιμότο.

«Η στάση της κυβέρνησης, όπως το έχουμε ξαναπεί, είναι ότι λυπόμαστε βαθιά όταν σκεφτόμαστε τα απερίγραπτα δεινά όσων έζησαν την περίοδο του πολέμου», είπε ο Σούγκα, προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση του Άμπε έχει την ίδια άποψη για το θέμα των γυναικών αυτών με τις προηγούμενες ιαπωνικές κυβερνήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι η πρώτη φορά που οι δηλώσεις του λαϊκιστή Τόρου Χασιμότο προκαλούν αντιδράσεις

Ο δήμαρχος της Οσάκα είναι συνιδρυτής του μικρού Κόμματος Ιαπωνικής Παλινόρθωσης, με το οποίο ο Άμπε σχεδιάζει να συνεργαστεί για να προωθήσει τα συντηρητικά πολιτικά σχέδιά του, όπως η αναθεώρηση του μεταπολεμικού ειρηνιστικού συντάγματος.

ΔΕΝ ΤΗ ΓΛΙΤΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

Βερολίνο, Γερμανία

Ένας 93χρονος, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν φρουρός στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, συνελήφθη στην Γερμανία, ανακοίνωσε τη Δευτέρα η εισαγγελία της Στουτγάρδης.

Πρόκειται για τον Χάνς Λίπσις, ο οποίος συνελήφθη στο Άαλεν, όταν οι εισαγγελείς θεώρησαν ότι υπήρχαν «σημαντικά στοιχεία» για το ότι υπήρξε συνεργός σε ανθρωποκτονία.

«Οι άνδρες του εγκληματολογικού της αστυνομίας της Βάδης-Βυρτεμβέργης, ενεργώντας βάσει εντάλματος που είχε εκδώσει η εισαγγελία της Στουτγάρδης, συνέλαβαν στο σπίτι του έναν 93χρονο πρώην εργαζόμενο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ο οποίος ήταν μέλος της υπηρεσίας των φρουρών από το φθινόπωρο του 1941 ως το κλείσιμο του στρατοπέδου το 1945, και είναι ύποπτος για συνέργεια σε ανθρωποκτονία» αναφέρει η εισαγγελία σε ανακοίνωσή της.

«Μετά την έρευνα που έγινε στο διαμέρισμά του, παρουσιάστηκε ενώπιον ενός δικαστή για την έκδοση απόφασης όσον αφορά την κράτησή του και το αν θα τεθεί υπό προσωρινή κράτηση» προστίθεται στην ανακοίνωση, στην οποία διευκρινίζεται ότι ετοιμάζεται το κατηγορητήριο σε βάρος του.

Στην φετινή έκθεσή του το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ κατατάσσει τον Λίπσις στην τέταρτη θέση του καταλόγου του με τους πλέον καταζητούμενους εγκληματίες ναζί.

Το κέντρο τον κατηγόρησε ότι συμμετείχε στη μαζική σφαγή και τον διωγμό αθώων πολιτών, κυρίως εβραίων, στο Άουσβιτς.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Ουάσινγκτον

Ενώ τα κορίτσια είναι πιο... τυχερά, καθώς οι γονείς τους επιλέγουν γι' αυτά πιο συνηθισμένα ονόματα, τα παράξενα ονόματα στα αγόρια είναι πολύ δημοφιλή τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Όλο και περισσότεροι Αμερικανοί επιλέγουν να ονομάσουν τα παιδιά τους Μεσάια ή Κινγκ (Μεσσία ή Βασιλιά).

Το πιο δημοφιλές αγορίστικο όνομα ήταν για 14η συνεχή χρονιά το Τζέικομπ, σύμφωνα με την Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.

Ωστόσο, το Μεσάια ήταν το τέταρτο ανερχόμενο όνομα σε δημοφιλία, καθώς από την 633η θέση το 2011 βρέθηκε στην 387η θέση το 2012. Παρόμοια αύξηση γνώρισε και το όνομα Κινγκ (στην 256η θέση από την 289η θέση το 2011).

Το πιο ανερχόμενο όνομα σε δημοφιλία ήταν το Μέιτζορ (ταγματάρχης) και η Κάρολιν Κόλβιν της Υπηρεσίας Κοινωνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ είπε ότι αναμφίβολα αυτό οφείλεται στους αμερικανούς στρατιώτες. «Ίσως δούμε περισσότερα αγόρια με το όνομα Τζένεραλ (στρατηγός) στο μέλλον» πρόσθεσε.

Για τα κορίτσια οι γονείς επιλέγουν πιο συμβατικά ονόματα. Σοφία είναι το πιο δημοφιλές όνομα στη λίστα, ενώ δημοφιλές αποδεικνύεται και το Ελίζαμπεθ.

Όσο για το ταχύτερα ανερχόμενο όνομα σε δημοφιλία; Αυτό είναι το Καταλέγια, το οποίο έφτασε στην 479η θέση από την 1.680η θέση την προηγούμενη χρονιά. Αυτό αποδίδεται στην ηθοποιό Ζόε Σαλντάνα, η οποία στην ταινία Colombiana παίζει μια δολοφόνο με αυτό το όνομα.

Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
.

Ανοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).

Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Οταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι φινλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Ολη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Οποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή».

Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;

Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!

Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!

Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι φινλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.

Ο Εβραίος 115.365

29/01/2013

της Χριστίνας ΤαχιάουΣχόλια

Η Κυριακή 27 Ιανουαρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Στη Θεσσαλονίκη, όπου ο αριθμός των Εβραίων προπολεμικά έφτανε 50.000, μεταπολεμικά συρρικνώθηκε σε περίπου 2.000 άτομα. Η λέξη «Ολοκαύτωμα» στη Θεσσαλονίκη έχει μεγάλο βάρος.

Ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Άουσβιτς είναι ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πήγε τον Μάρτη του 1943, παιδάκι ακόμα, στο στρατόπεδο, ούτε τα 16 δεν είχε κλείσει καλά καλά. Στη διαδρομή με το τρένο, τους έλεγαν ότι πηγαίνουν στην Πολωνία για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα. Στον δρόμο, ο κόσμος πέθαινε. Με την άφιξη στο Άουσβιτς, χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες. Χάθηκε με τη μητέρα του. Στη συνέχεια, τον χώρισαν από τον πατέρα και τον αδερφό του. Εκείνοι πήγαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Ο Ραφέλ έζησε, βίωσε όλη τη φρίκη ως το 1945, όταν έφτασαν οι Ρώσοι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία, από εκεί στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Μόλις 28 κιλά.

Πώς συνεχίζει κάποιοςτη ζωή του μετά από αυτό; Προσπαθεί να την ξαναστήσει. Μπορεί να την ξαναρχίσει; Μάλλον όχι. Οι πληγές δεν κλείνουν, οι μνήμες δεν σβήνουν, οι εφιάλτες δεν φεύγουν. Την ξαναστήνει κρατώντας τις πληγές, τις μνήμες, τους εφιάλτες. Και τους νεκρούς. Συνεχίζει μια ζωή γεμάτη νεκρούς.

Μια μέρα του Μάρτη του 1957, έχοντας στήσει την επιχείρησή του, βγήκε για να πάει στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί όπου μάζευαν τους Εβραίους, τους βασάνιζαν και τους έστελναν στον θάνατο. Χαζεύοντας από μια τζαμαρία, είδε σε ένα μαγαζί τον άνθρωπο που υπηρετούσε ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των γερμανικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, στην ουσία εκείνον που τους επέλεγε για τον δρόμο στην κόλαση. Μαξ Μέρτεν ονομαζόταν. Ο Ραφέλ Βαρσάνο, ασυναίσθητα, κοίταξε το αριστερό χέρι του που έφερε τον αριθμό 115.365, αυτόν που του χάραξαν ανεξίτηλα στο Άουσβιτς. Φώναξε την αστυνομία, κατάφερε να τον συλλάβουν κι από κει και πέρα άνοιξε μια μελανή σελίδα στην ιστορία. Η προσπάθεια να κουκουλωθεί η υπόθεση και να ελευθερωθεί ο Μέρτεν. Πώς, όμως; Με τους Εβραίους να σηκώνουν τα μανίκια τους και να δείχνουν τα μπράτσα τους έξω από το Αστυνομικό Μέγαρο και την υπόθεση να έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, δεν ήταν εύκολο. Ο εισαγγελέας Ταρασουλέας τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Αθήνα για να δικαστεί. Αφόρητες οι πιέσεις από γερμανικής πλευράς προκειμένου να εκδοθεί εκεί ο Μέρτεν. Σε πανικό η κυβέρνηση Καραμανλή ψηφίζει στη Βουλή άρον άρον τον Ιανουάριο του 1958 την αναστολή αυτοδικαίως κάθε δίωξης Γερμανών υπηκόων που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου ενώ αναστέλλει κάθε ποινή που είχε ήδη επιβληθεί. Το αντίτιμο δεν ήταν ευκαταφρόνητο: 200 εκατομμύρια μάρκα που θα έδινε η Γερμανία. Η Ελλάδα έγινε περίγελως σε Ευρώπη και Αμερική, με τις εφημερίδες να αγανακτούν επειδή αμνηστεύει τους εχθρούς της. Αναγκάστηκαν να το μαζέψουν και να δικάσουν τον Μέρτεν. Τον Μάρτιο του 1959 το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου τον καταδίκασε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Απελάθηκε στη δυτική Γερμανία, όπου στο Βερολίνο του επέβαλε την εξοντωτική ποινή της αυτοπρόσωπης παρουσίας στην αστυνομία δις μηνιαίως…

Αλλά το θέμα μας δεν είναι ο Μέρτεν, αλλά ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πίσω από τις λέξεις «Ολοκαύτωμα», «ναζισμός», «θύματα», «φρικαλεότητες» κρύβονται άνθρωποι. Ο Ραφέλ Βαρσάνο είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του πλανήτη. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον αριθμό στο μπράτσο του τόσα χρόνια. Διηγήθηκε στον Στίβεν Σπίλμπεργκ την ιστορία του, πριν ο δεύτερος ξεκινήσει το ντοκιμαντέρ για το Ολοκαύτωμα.

Η ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο καταγράφηκε και στο Σαουλίκο, το βιβλίο που έγραψαν ο γιος του, Σάμμυ Βαρσάνο, και ο Πάνος Μπαίλης. «Σαουλίκο» ήταν η ταβέρνα όπου ο Ραφέλ πήγαινε με τους δικούς του κάθε Κυριακή ως το 1940 κι άκουγε τη Σοφία Βέμπο. Δεν ξαναβρήκε ούτε «Σαουλίκο», ούτε δικούς του.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και όχι βιογραφία και γι αυτό έχουν αλλαχθεί τα ονόματα. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι σελίδες που αναφέρονται στους χειρισμούς στην υπόθεση Μέρτεν. Η τόσο δυνατή ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο εξασφάλισε στους συγγραφείς ένα συναρπαστικό βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κομμάτι που αναφέρεται στο Άουσβιτς, η γραφή θυμίζει παιδί. Αντίθετα, στο κομμάτι Μέρτεν η αφήγηση αλλάζει, γίνεται «ενήλικη». Θα έλεγα ότι, διαβάζοντάς το, το έβλεπα σαν σε ταινία. Ίσως επειδή η ιστορία των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη είναι ασήκωτη, σαν μια κληρονομιά η αποδοχή της οποίας εκκρεμεί ακόμη. Όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Νικολά Βερντάν, Ελβετός συγγραφέας του βιβλίου Το ραντεβού της Θεσσαλονίκης προκειμένου να αναφερθεί στις δυσκολίες του να ανακαλύψει το εβραϊκό παρελθόν της πόλης «το μπετόν είναι μια σαρκοφάγος της ιστορίας».

Τι άλλο να ρωτήσει κανείς τον Ραφέλ Βαρσάνο; Πώς επέζησε, αυτό να τον ρωτήσει. «Δεν δίναμε σημασία σε τίποτα. Γι αυτό επιβιώσαμε. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια. Δεν μας τρόμαζε τίποτα. Είχαμε χάσει τις οικογένειές μας, είχαμε χάσει τα πάντα. Τι άλλο να φοβηθούμε;», είχε απαντήσει σχετικά σε συνέντευξή του στο περιοδικό Επιλογές πριν από λίγα χρόνια.

*Σαουλίκο, των Πάνου Μπαίλη και Σάμμυ Βαρσάνο, εκδόσεις Ισνάφι 2012
 

ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΛΑ ΜΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΟΤΑΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙΣΑΙ ΚΑΤΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΙΣΙΓΚΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΩΝ ΗΠΑ , ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΝΤΙΤΡΟΪΤ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΗ 50000 ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗ, ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. ΧΩΡΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΟΠΟΙΑ ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ " ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ, ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΗΡΩΑ , ΠΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝ, ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΑΠΟΙΚΟΥΣ. ΗΤΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΕΠΝΕΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ  ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥΣ  ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ  ΣΤΕΡΟΥΣΕ ΤΟΤΕ Η ΕΥΡΩΠΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ. ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ : ΤΗΕ  LAND OF OPPORTUNITIES.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΔΩ 

Ακολουθεί η μετάφραση του τελευταίου συνδέσμου :

Η ίδρυση  και η ονομασία του Υψηλάντη είναι δείγμα πρωτοπορίας και παραδειγματισμού. Τρεις άντρες τρεις έξυπνοι επιχειρηματίες επιδίωξαν νέα ανάπτυξη και ευκαιρίες δυτικά στα καπνογόνα φουγάρα του Ντιτρόιτ. Αυτοί ήταν ο Τζον Στέγουρτ, ο Ουίλιαμ Χάριγουντ και ο Αύγουστος Γούντγαρτ , κατά τα λεγόμενα του κόσμου ένας λαμπρός εκκεντρικός με  προτίμηση στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα.

Μέσα στην ιστορία του Υψηλάντη ο συγγραφέας Χάρβεϊ Κολμπουρν αρχίζει την ιστορία του. Το 1825 η κυβέρνηση ανέθεσε στον επόπτη Όραντζ Ρίτζον την χάραξη ενός δρόμου από το Ντετρόιτ ως το Σικάγο. Ακολουθώντας ένα παλιό Εθνικό μονοπάτι γύρω από τους απότομους βάλτους και χείμαρρους  ο Ρίτζον και η παρέα του σταμάτησαν στην κοιλάδα του Χιούρον που την διέσχιζε ο ποταμός Χιούρον.

Αυτός ήταν ο δρόμος που συνάντησε νερό, ιστορικά ένας τρόπος για την ανάπτυξη πολιτισμού. Αυτό ήταν το σχέδιο του Κόλμπουρν. Συμμετείχαν επίσης ο Στίγουορντ ο Χάργοντ και ο Γούντγορντ. Μαζί αυτοί αγόρασαν την γη διπλα σε αυτό το σταυροδρόμι η οποία δεν είχε ακόμα οικοδομηθεί . Μέχρι να γίνει μητρόπολη χρειάστηκε ένα όνομα. Ο Γούντγορντ επέλεξε το όνομα Υψηλάντης προς τιμή του Δημήτρη Υψηλάντη , στρατηγού του ρώσικου στρατού στην Μολδαβία υπερασπιστή της Ελλάδος που είχε πολεμήσει για να ανατρέψει την τούρκικη τυρρανία. Με τριακόσους άντρες κράτησε την  ακρόπολη του Άργους για τρεις ημέρες εναντία ενός στρατού 30000 χιλιάδων αντρών όπως γράφει ο ιστορικός Τζέιμς Μαν. Μετά έχοντας καταρρίψει τις προβλέψεις, αυτός είχε αποδράσει μέσα από τις εχθρικές γραμμές, με τις διαταγές τους έχοντας χάσει έναν μόνο άντρα. Ο Υψηλάντης πέθανε το 1832 και ενταφιάστηκε στο Ναύπλιο της Ελλάδος μια αρχαία πόλη εξήντα μίλια νότια της Αθήνας και, το 1966, η πόλη του Υψηλάντη προσκάλεσε το Ναύπλιο να αδελφοποιηθούν δυο πόλεις που τις χωρίζει ο ωκεανός , η γλώσσα και η κουλτούρα.

 Οι Αμερικανοί θεωρούσαν τον  Υψηλάντη τον Έλληνα Τζωρτζ Ουάσιγκτον.     

ΕΝΟΤΗΤΑ 49

                                              

                         Οι συνέπειες του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου

                και η ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών

Συνέπειες  του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου

• Οι ανθρώπινες απώλειες

Ø      Από τα 50 εκ. νεκρών και αγνοουμένων, τα 35 εκ. ήταν Ευρωπαίοι.

Ø      Τεράστιος ήταν ο αριθμός των άμαχων θυμάτων.

§         Οι αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών

Ø      Ο πόλεμος προκάλεσε μετακινήσεις περίπου 30 εκ. ανθρώπων, οι οποίοι στο τέλος του πολέμου συγκροτούσαν ένα τεράστιο, διάσπαρτο ανθρώπινο πλήθος χωρίς κανένα μέσο διαβίωσης.

§         Οι υλικές καταστροφές

Ø      Στη Σοβιετική Ένωση είχαν καταστραφεί 6 εκατομμύρια σπίτια.

Ø      Στην Πολωνία είχε καταστραφεί το 80% της βιομηχανίας.

Ø      Στη Γαλλία είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές σχεδόν όλα τα λιμάνια και μεγάλο μέρος του συγκοινωνιακού και σιδηροδρομικού δικτύου.

Ø      Πολλές πόλεις είχαν ισοπεδωθεί.

Ø      Η συνολική βιομηχανική παραγωγή της Ευρώπης είχε φτάσει στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μόλις το 50% της προπολεμικής.

Ø      Τα περισσότερα κράτη είχαν δανειστεί για να προετοιμαστούν για τον πόλεμο και τώρα υποχρεώνονταν να το ξανακάνουν για να αρχίσουν την ανοικοδόμηση, με το μεγαλύτερο μέρος των δανείων να προέρχεται από τις ΗΠΑ.

§         Η κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου

Ø      Το βιοτικό επίπεδο είχε καταρρεύσει, αν και με σοβαρές αποκλίσεις μεταξύ των χωρών.

Ø      Η Βρετανία κατάφερε να διασώσει μεγάλο μέρος της βιομηχανίας και του εμπορικού της στόλου, ενώ ο ενεργός πληθυσμός της αυξήθηκε χάρη στη μαζική είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας.

Ø      Η χειρότερη κατάσταση επικράτησε στη Γερμανία και στην Αυστρία, που μαστίζονταν από την πείνα, τη μαύρη αγορά και τον κίνδυνο επιδημιών.

§         Η ηθική καταρράκωση

Ø      Οι εμπόλεμοι βομβάρδιζαν μαζικά, με σκοπό να καταρρακώσουν το ηθικό των αμάχων και να εξαναγκάσουν τον εχθρό να συνθηκολογήσει.

Ø      Ο πόλεμος συνοδεύτηκε από ανήκουστες θηριωδίες, μαζικές εκτελέσεις αμάχων, βιασμούς και λεηλασίες.

Ø      Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι θάλαμοι αερίων, τα φρικιαστικά πειράματα σε αιχμαλώτους, τα βασανιστήρια, οι μαζικές εκτελέσεις αμάχων και η γενοκτονία των Εβραίων δίνουν στη ναζιστική Γερμανία τα πρωτεία της φρίκης.

§         Η εξασθένιση του διεθνούς ρόλου της Ευρώπης

Ø      Η κατεστραμμένη Ευρώπη του 1945 ήταν αντικείμενο ανταγωνισμού των δύο υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης.

Ø      Το κίνημα ανεξαρτητοποίησης των αποικιών άρχισε να εξαπλώνεται.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ)

Ίδρυση: το 1945 με τη συμμετοχή πενήντα κρατών.

Έδρα:  η Νέα Υόρκη.

Σκοποί:    

Ø      η διαφύλαξη της ειρήνης,

Ø      η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων,

Ø      η εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων για όλους τους λαούς,

Ø      η φροντίδα για τους πρόσφυγες,

Ø      η προστασία του περιβάλλοντος.

Δομή:

Ø      Συμβούλιο Ασφαλείας (μόνιμα μέλη με δικαίωμα βέτο),

Ø      Γενική Συνέλευση,

Ø      Γενική Γραμματεία.

Απολογισμός:

Ø      Έγινε από νωρίς πεδίο ανταγωνισμού των ισχυρών.

Ø      Σε ορισμένες περιπτώσεις πέτυχε τους στόχους του.

Ø      Πολλές φορές αποδείχτηκε αδύναμος να επιβάλει το διεθνές δίκαιο.

Ø      Σημαντικό υπήρξε το έργο του στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και στη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

ΕΝΟΤΗΤΑ 48

                                              

                         Κατοχή, Αντίσταση και Απελευθέρωση

Η Κατοχή

• Η κατεχόμενη Ελλάδα χωρίστηκε σε τρεις ζώνες: τη γερμανική, την ιταλική και τη βουλγαρική.
• Οι κατακτητές διόρισαν κυβέρνηση δωσίλογων με πρωθυπουργό τον Τσολάκογλου και επέβαλαν μέτρα καταστολής.
• Οι Γερμανοί ξεκλήρισαν τις εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδας.
• Οι Βούλγαροι εφάρμοσαν πολιτική εκβουλγαρισμού στην Α. Μακεδονία, η οποία προκάλεσε μαζικές εκτελέσεις Ελλήνων που εξεγέρθηκαν.
• Οι κατακτητές δέσμευσαν τους οικονομικούς πόρους της χώρας, με αποτέλεσμα την εμφάνιση φαινομένων μαύρης αγοράς.
• Το χειμώνα του 1941 – 1942 εξαπλώθηκε η πείνα.

Η αντίσταση

§         Ξεκίνησε με μεμονωμένες ενέργειες, με πιο εντυπωσιακή την υποστολή της χιτλερικής σημαίας από τους φοιτητές Γλέζο και Σάντα.

§         Από το φθιν. του 1941 δημιουργήθηκαν οι πρώτες οργανώσεις αντίστασης.

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ)

• Ίδρυση: ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και τη συνεργασία μικρότερων αριστερών κομμάτων.

§         Σκοποί: η οργάνωση του αγώνα εναντίον των κατακτητών και η διασφάλιση της δυνατότητας των Ελλήνων να επιλέξουν μόνοι τους μετά την απελευθέρωση τη μορφή διακυβέρνησης της χώρας.

Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (ΕΔΕΣ)

§         Ίδρυση: ιδρύθηκε από τον συνταγματάρχη Ν. Ζέρβα.

§         Σκοποί: απελευθέρωση της Ελλάδας και εγκαθίδρυση μετά τον πόλεμο αβασίλευτης δημοκρατίας.

Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΕΚΚΑ)

• Η σημαντικότερη από τις μικρότερες αντιστασιακές οργανώσεις, που ήταν και η μόνη από αυτές η οποία διέθετε ένοπλο τμήμα με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ψαρρό.

Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός  Στρατός (ΕΛΑΣ)

• Το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ που ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1942 με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη, αντιστασιακό ψευδώνυμο του Θ. Κλάρα, κομμουνιστή γεωπόνου από τη Λαμία.

Ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου:

• Η κορυφαία πράξη της αντίστασης και η μόνη στην οποία συνεργάστηκαν οι δύο μεγαλύτερες αντιστασιακές οργανώσεις, το ΕΑΜ και ο ΕΔΕΣ, μαζί με βρετανούς καταδρομείς, επιτυγχάνοντας τη διακοπή του εφοδιασμού του γερμανικού στρατού της Αφρικής για σημαντικό χρονικό διάστημα.

Αντίσταση στις πόλεις:

• Η απεργία των υπαλλήλων στις τηλεπικοινωνίες τον Απρίλιο του 1942 υποχρέωσε τις αρχές να προβούν σε παροχές.
• Η μεγάλη γενική απεργία τον Ιαν. του 1943 εμπόδισε τις αρχές κατοχής να στείλουν Έλληνες στη Γερμανία για εργασία.
• Η κηδεία του Παλαμά έγινε αφορμή για ένα ακόμη συλλαλητήριο.
• Η νεολαία συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, κυρίως μετά την ίδρυση από το Ε.Α.Μ. της Ένωσης Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ)
• Οι γυναίκες πήραν ενεργά μέρος στην αντίσταση.

Μαζικά αντίποινα και τάγματα ασφαλείας

• Οι κατακτητές έκαναν μαζικές εκτελέσεις αμάχων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, με πιο ακραία εκείνη των Καλαβρύτων το Δεκέμβριο του 1943.
• Τάγματα ασφαλείας: ένοπλα σώματα Ελλήνων, που οργανώθηκαν από τους κατακτητές σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις δωσίλογων και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του Ε.Α.Μ., του Ε.Λ.Α.Σ. και αμάχων.

Η «ελεύθερη Ελλάδα»

§        «Ελεύθερη Ελλάδα»: Έτσι ονομάστηκαν οι περιοχές της Ελλάδας που, χάρη στην Αντίσταση, δεν ελέγχονταν από τους κατακτητές και με πρωτοβουλία του Ε.Α.Μ. οργάνωσαν λαϊκές μορφές αυτοδιοίκησης και πολιτιστικές δράσεις.

§        Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (Π.Ε.Ε.Α. ) ή Κυβέρνηση του βουνού : Ιδρύθηκε από το Ε.Α.Μ. το Μάρτ. του 1944 για να αναλάβει τη διοίκηση των απελευθερωμένων περιοχών και να οργανώσει εκλογές για την ανάδειξη Εθνικού Συμβουλίου.

§        Εθνικό Συμβούλιο: Συστάθηκε ύστερα από εκλογές στην «ελεύθερη Ελλάδα», στις οποίες για πρώτη φορά πήραν μέρος και οι γυναίκες, και συνήλθε στο χωριό Κορυσχάδες της Ευρυτανίας.

Η Απελευθέρωση

§        Κυβέρνηση εθνικής ενότητας: Ο σχηματισμός της αποφασίστηκε στις 20 Μαΐου 1944, με τη Συμφωνία του Λιβάνου, η οποία υπογράφηκε από τις ελληνικές πολιτικές και αντιστασιακές δυνάμεις και την κυβέρνηση του Καΐρου.

§        Απελευθέρωση: Ήρθε στις 12 Οκτ. 1944 και αμέσως μετά ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου. 

ΕΝΟΤΗΤΑ 47

                                           

          Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο

Προμηνύματα πολέμου για την Ελλάδα:

• Οι Ιταλοί κατέλαβαν την Αλβανία το 1939 και κλιμάκωσαν την επιθετικότητά τους εναντίον της Ελλάδας.
• Στις 15 Αυγ. 1940 υποβρύχιο, πιθανότατα ιταλικό, βύθισε στην Τήνο το ελληνικό πολεμικό πλοίο Έλλη.

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος

• Η Ιταλία απαίτησε στις 28 Οκτ. 1940 να γίνει δεκτή η είσοδος των στρατευμάτων της στην Ελλάδα.
• Ο Μεταξάς έδωσε αρνητική απάντηση στο ιταλικό τελεσίγραφο.
• Οι Ιταλοί εισέβαλαν και οι ελληνικές δυνάμεις υποχρεώθηκαν σε υποχώρηση μέχρι τα μέσα Νοεμβ. 1940.
• Οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν και κατέλαβαν τις αλβανικές πόλεις Κορυτσά, Μοσχόπολη, Πόγραδετς, Αργυρόκαστρο και Άγιοι Σαράντα.
• Ο Μεταξάς πέθανε (τέλη Ιαν. 1941) και ο Γεώργιος Β΄ διόρισε πρωθυπουργό τον Αλ. Κορυζή.
• Οι Ιταλοί πραγματοποίησαν το Μάρτ. του 1941 την «εαρινή επίθεση», αλλά συνάντησαν ισχυρή ελληνική αντίσταση.
• Το ελληνικό πολεμικό ναυτικό σημείωσε σημαντικές επιτυχίες και η ελληνική αεροπορία υποστήριξε τις χερσαίες επιχειρήσεις.

Ο ελληνογερμανικός πόλεμος

• Οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα από γιουγκοσλαβικό και βουλγαρικό έδαφος στις 6 Απρ. 1941.
• Τα γερμανικά στρατεύματα, αφού έκαμψαν την ελληνική αντίσταση, άρχισαν να προωθούνται προς την Αθήνα.
• Ο αντιστράτηγος Τσολάκογλου υπέγραψε, με δική του πρωτοβουλία, συνθηκολόγηση.
• Οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα στις 27 Απρ. 1941.
• Η αντίσταση συνεχίστηκε στην Κρήτη.
• Οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κρήτη στα τέλη Μαΐου 1941.
• Ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ και η κυβέρνηση κατέφυγαν στο Κάιρο.