RASPUTIN

Γεννήθηκε στο Τιουμέν (περιοχή της επαρχίας του Τομπόλ), στο χω ριό Ποκρόφσκογε, στις 10 Ιανουαρίου 1869, την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Λίγα είναι γνωστά για τα νεανικά του χρόνια, γνωρίζουμε μόνο ότι έκανε μια ζωή για την οποία φαινόταν αρχικά να προορίζονται πολλοί από τους άθλιους χωρικούς της Σιβηρίας: τη ρουτίνα ενός μέθυσου. Ωσπου μεταστράφηκε χάρη στον πόνο και στην ταπείνωση. Την εκστατική του κρίση, που θυμίζει Ντοστογέφσκι, την οφείλει σε έναν γείτονα που τον έπιασε να κλέβει στα χωράφια του και τον έκανε μαύρο στο ξύλο. Από τότε έγινε περιπλανώμενος επαίτης και προσκυνητής με ένα παράξενο νευρικό σύστημα. Ορισμένοι μάρτυρες εκείνης της πρώιμης εποχής αναφέρουν ότι έμοιαζε με πνευματικά ανάπηρο, σε διαρκή πάλη με έναν εσωτερικό δαίμονα. Από αυτή την πρώιμη ιστορία του γεννήθηκε και ο θρύλος σχετικά με τις προφητικές του ικανότητες. Από τις προφητείες του, ορισμένες ήταν σχετικές με την πτώση των Ρομανόφ και την εμφάνιση καταστροφικών ξηρασιών. Αναμφίβολα ο Ρασπούτιν μυήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του στις διδασκαλίες της αίρεσης των «Χλίστι» («Μαστιγουμένων» ή «Δερομένων»), οι οποίοι διοργάνωναν ζωντανές αναπαραστάσεις της Σταύρωσης σε παραληρηματικές τελετές αχαλίνωτης σεξουαλικής δραστηριότητας που τις αποκαλούσαν «εορτές αγαλλίασης». Οι «Μαστιγούμενοι» ακολουθούσαν έναν δρόμο πνευματικής άσκησης που απαιτούσε τρία υποχρεωτικά βήματα: αμαρτία, μετάνοια και καθαρμό. Χωρίς αυτό το αιρετικό μυστικιστικό παρελθόν δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ κατανοητή η μελλοντική συμπεριφορά του Γκριγκόρι απέναντι στη σάρκα.

Οι σχέσεις του με την αυτοκράτειρα
Οι Τσάροι πρέπει να τον γνώρισαν τον Νοέμβριο του 1905, αν και δεν γνωρίζουμε ποιος τους τον σύστησε. Το ίδιο μυστηριώδης με τον χαρακτήρα του Ρασπούτιν είναι και η ιδιοσυγκρασία των Αυτοκρατόρων, που τελικά ήταν εκείνοι οι οποίοι αποφάσισαν να πιστέψουν σε αυτόν και να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της οικογένειας Ρομανόφ, της υψηλής αριστοκρατίας, των πολιτικών και των μαρτυριών του απλού λαού. Ο Νικόλαος, που είχε γεννηθεί σε μια αιματηρή εποχή, όπως αιματηρή ήταν και όλη η ιστορία της δυναστείας, ήταν άνθρωπος κλειστός και προληπτικός. Η Αλεξάνδρα, παρά τον ισχυρό της χαρακτήρα και τη βαθιά της θέληση να γίνει σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, ήταν επιρρεπής σε κάθε είδους μυστικισμό. Κατά τα φαινόμενα, θεώρησαν τον Ρασπούτιν ως μετενσάρκωση ενός αποθανόντα παλιότερου πνευματικού συμβούλου, του μεσιέ Φιλίπ, ενός γάλλου μάγου με φήμη θεραπευτή. Στην πρώτη τους συνάντηση, ο Ρασπούτιν είχε τη διορατικότητα δεινού χαρτοπαίχτη. Ζήτησε να δει τον Αλεξέι Νικολάγεβιτς, τον διάδοχο του θρόνου, του οποίου η κακή υγεία, συνοδευόμενη από αιμοφιλικές κρίσεις, ανησυχούσε πολύ την αυτοκρατορική οικογένεια. Είχαν προσπαθήσει απελπισμένα να αποκτήσουν έναν διάδοχο μετά τη γέννηση τεσσάρων κοριτσιών, των Μεγάλων Δουκισσών. Ο Ρασπούτιν τον άγγιξε, τον κοίταξε έντονα, προσευχήθηκε μεγαλόφωνα, και το παιδί ένιωσε αμέσως να ανακουφίζεται. Από τότε έγινε απαραίτητος στους Τσάρους. Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν η βελτίωση της υγείας του Αλεξέι οφειλόταν στην ικανότητα υποβολής του «Γέροντα», στις υπνωτιστικές του δυνάμεις ή στο ότι γνώριζε αρχαία, απόκρυφα παγανιστικά γιατροσόφια, το θέμα όμως είναι ότι πράγματι έφεραν αποτέλεσμα.

Στο μεταξύ ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς, εγκατεστημένος στην Πετρούπολη, άρχισε να είναι μια ανερχόμενη προσωπικότητα των Ανακτόρων και να κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη της βασιλικής οικογένειας. Γύρω στα 1910 κατόρθωσε να μπει στην πολιτική. Επηρέασε την αναγνώριση εκ μέρους της Ρωσίας της προσάρτησης της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία και την ουδέτερη στάση που κράτησαν οι Τσάροι (πράγμα που πολλοί ερμηνεύουν ως προδοσία προς τους ορθοδόξους αδερφούς Σέρβους). Επιπλέον πλησίασε τον επικεφαλής της Ιεράς Συνόδου, τον Σάμπλερ, για να κερδίσει έναν υποστηρικτή στον στενό κύκλο της Τσαρίνας. Από τότε η Αλεξάνδρα και ο Ρασπούτιν έρχονταν σε πλήρη συνεννόηση και οι επιθυμίες τους ταυτίζονταν: ο «Γέροντας» υποστήριζε, μεταφέροντας την επιδοκιμασία του Θεού, όλες τις πολιτικές δολοπλοκίες της αυτοκράτειρας. Ταυτόχρονα αυξανόταν ο κύκλος των πιστών του Ρασπούτιν στον γυναικείο πληθυσμό των αργόσχολων κυριών της υψηλής κοινωνίας, των αστών με θρησκευτικές ανησυχίες και των απλών πληβείων. Τον φρόντιζαν όπως οι πιστές θα περιποιούνταν έναν καρδινάλιο. Οι κοντέσες και οι δούκισσες επισκέπτονταν το διαμέρισμά του, του φιλούσαν το χέρι, γονάτιζαν μπροστά του, τον γέμιζαν δώρα και όταν έφευγαν ζητούσαν ως χάρη να πάρουν μαζί τους για να πλύνουν τα λερωμένα ρούχα του, αν ήταν δυνατόν με υπολείμματα ιδρώτα.

Πορνεία, έρωτες, σκάνδαλα
Εκείνη την εποχή ήταν ήδη θρυλικές οι ερωτικές χάρες που του επιδαψιλεύονταν από τις γυναίκες. Σύχναζε στα λουτρά, περιτριγυρισμένος από πιστές, πρόσφερε στις ακολούθους του- στις «αφελείς» του, με τη μυστικιστική σημασία της καλοπροαίρετης αγνότητας- προσωπικούς εξορκισμούς του δαίμονα της λαγνείας στον καναπέ του γραφείου του, κυνηγούσε κάθε γυναίκα που συναντούσε. Στις αναφορές της αστυνομίας εκείνης της εποχής οι φρουροί του δηλώνουν ότι σύχναζε στα πορνεία πολλές φορές την ημέρα. Μερικές φορές πάθαινε κρίσεις, απήγε κάποια πόρνη του δρόμου, εξαφανιζόταν σε κάποιο σπίτι και σε λίγο έβγαινε μιλώντας με δυνατή φωνή και κάνοντας περίεργες χειρονομίες. Στην πρωτεύουσα κυκλοφορούσε η φήμη ότι ήταν προικισμένος με ένα τεράστιο όργανο, σαν του αλόγου. Η παραμάνα του γιου τού Τσάρου, η Μαρία Βισνιάκοβα, τον κατηγόρησε ότι της είχε ριχτεί και της είχε κλέψει την παρθενιά σε μια οργιαστική τελετή σαν αυτές των «Μαστιγουμένων». Ο Ρασπούτιν είχε πλέον πετύχει έναν άθλο κοινωνιολογικού χαρακτήρα: να ενώσει τους πάντες με ένα κοινό συναίσθημα, την απέχθεια που ένιωθαν απέναντί του. Η Αριστερά τον θεωρούσε οπισθοδρομικό και αντισημίτη. Η Δεξιά και οι μοναρχικοί έτρεμαν την προτίμησή του προς πρόσωπα που απεχθάνονταν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υποπτευόταν στη συμπεριφορά του την αίρεση των «Χλίστι». Ο τότε πρωθυπουργός, ο Στολίπιν, δεν μπορούσε να κατανοήσει την εξουσία που ασκούσε πάνω στους Τσάρους. Οι Ρομανόφ σκανδαλίζονταν από την επιρροή του. Οι στρατιωτικοί διαμαρτύρονταν για την αντιπολεμική του στάση. Τελικά είναι περίεργο όχι τόσο το ότι διαπλέχθηκε μια συνωμοσία εναντίον της ζωής του όσο το ότι δεν έγιναν δεκάδες συνωμοσίες.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ  ΚΑΙ ΕΔΩ

ΤΗΣ ΑΜΥΝΗΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ : ΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΓΚΕΡΛΙΤΣ

Το 1916 το Δ Σώμα του Ελληνικού στρατού μεταφέρθηκε αιχμάλωτο στη Γερμανία στην πόλη Γκέρλιτς .Διαβάστε ΕΔΩ την εκπληκτική ιστορία του.

ΤΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΑΤΟΪΟΥ

Πρόκειται για το πρώην βασιλικό κτήμα που βρίσκεται σε μια καταπληκτική τοποθεσία στους πρόποδες της Πάρνηθας. Μετά την ανακήρυξή του ως διατηρητέου υπάρχει μεγάλος προβληματισμός για την ενδεδειγμένη χρήση του. Διαβάστε σχετικά ΕΔΩ.

Οι πληθυσμοί της Θεσσαλονίκης στα τέλη του 19ου αιώνα

" Τα στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των κατοίκων της Θεσσαλονίκης παρουσιάζουν σημαντικές διακυμάνσεις . Με τις ελλείψεις των θεσμών και των αρχών της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν έγινε ποτέ μια ακριβής ή περί[που ακριβής απογραφή του πληθυσμού . Στα μέσα της δεκαετίας του 1870 υπελόγισαν τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης περίπου σε 100.000 κατοίκους . Ο αριθμός αυτός ήταν ίσως πολύ χαμηλός Σήμερα ( 1888 ) υπολογίζουν τους κατοίκους σε 130.000 ως 140.000 ψυχές . Από αυτούς υποθέτουν ότι μόνο 20.000 περίπου είναι Τούρκοι και άλλοι τόσοι πάνω κάτω Βούλγαροι και άλλοι εκπρόσωποι των βαλκανικών λαών . Σ ' αυτούς πρέπει να προστεθούν ακόμη περίπου 10.000 Ευρωπαίοι χριστιανοί . Όλοι οι άλλοι από τους κατοίκους , δηλαδή οι 80.000 ως 90.000 είναι Εβραίοι . Οι Εβραίοι λοιπόν αποτελούν στη Θεσσαλονίκη την πλειοψηφία έναντι όλων των άλλων εθνοτήτων συμπεριλαμβανόμενων . Η Θεσσαλονίκη επομένως είναι η αξιολογότερη Εβραιούπολη του κόσμου και οπωσδήποτε η Εβραική πρωτεύουσα της Ανατολής . Γι ' αυτό το λόγο ένας λόγιος γνώστης της Ανατολής ( Σ .Μ . ο Φαλλμεράγιερ ) ήθελε να την ονομάζουν την πόλη αυτή Σαμάρεια .

Ενεπεκίδης Κ. Π. , Η Θεσσαλονίκη στα χρόνια 1875 - 1912 , εκδ. Κυριακίδη , Θεσσαλονίκη 1988 , σ 340

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Πίθηκος

Αν σας φαίνεται ακίνδυνο και συμπαθές ζωάκι και έχετε κάθε πρόθεση να το χαϊδέψετε κάθε φορά που πάτε σε ζωολογικό κήπο, καιρός να αναθεωρήσετε. Το ίδιο πίστευε και ο βασιλιάς Αλέξανδρος, εξ ου και φιλοξενούσε στον κήπο των ανακτόρων στο Τατόι τον πίθηκο του διευθυντή του κτήματος. Ωσπου στις 12 Οκτωβρίου του 1920 ο βασιλιάς βγήκε στον κήπο και βρέθηκε μπροστά σε μάχη του εν λόγω πιθήκου με τον σκύλο του κτήματος. Ο βασιλιάς επιχείρησε να επαναφέρει την τάξη ­ πλην όμως ο πίθηκος διαφωνούσε και επετέθη στο ακάλυπτο ισχίο του Αλεξάνδρου, το οποίο και δάγκωσε... Εναν μήνα αργότερα ο Αλέξανδρος άφησε την τελευταία του πνοή. Το τραύμα μολύνθηκε και ο βασιλιάς πέθανε από σηψαιμία. Βεβαίως ο πίθηκος ευθύνεται μόνο για την αρχή των δεινών του γαλαζοαίματου. Διότι οι κακές γλώσσες λέγουν πως οι μυστικές υπηρεσίες της εποχής έβλεπαν με κακό μάτι τον Αλέξανδρο μετά τον γάμο του με την κοινή θνητή Ασπασία Μάνου. Και εκείνες φρόντισαν να μην έχει ο βασιλιάς κατάλληλη ιατρική περίθαλψη ώστε να αναρρώσει... Οπως και να έχουν τα πράγματα, για χρόνια μετά άπειρες μαμάδες ανά την αθηναϊκή επικράτεια φοβέριζαν τα άτακτα τέκνα τους με την απειλή «θα σε φάει η μαϊμού»...  ( ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΒΗΜΑ)

ΑΠΟ WIKIPEDIA

Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893 και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1920. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού.

Η περίοδος της Βασιλείας του 

Ανέβηκε στο θρόνο στις 11 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του πατέρα του και του Διαδόχου, πρίγκιπα Γεωργίου, από τις δυνάμεις τηςΑντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου και είχαν επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στην Αθήνα, η οποία έζησε ημέρες πείνας, ενώ υπέστη και βομβαρδισμό. Η ανάληψη του Θρόνου ήταν συνταγματικό πραξικόπημα ουσιαστικά, και για το λόγο αυτό ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχθηκε ποτέ τον Αλέξανδρο ως βασιλέα, και στον τάφο του στο Τατόι αναγράφεται ως "Αλέξανδρος, βασιλόπαις της Ελλάδος, βασίλεψε αντί του πατρός αυτού". Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εκφράσει την προτίμηση του προς τον νεότερο γιο του Κωνσταντίνου, τον ανήλικο τότε Παύλο και τον ορισμό Αντιβασιλέα. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις επέτρεψαν στον Κωνσταντίνο να επιλέξει ο ίδιος το διάδοχό του. Αν και ορκίστηκε Βασιλιάς, ο Αλέξανδρος ανάλαβε τα καθήκοντά του με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου και ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του πατέρα του, καθώς ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε επίσημα την παραίτησή του όταν αποχώρησε από την Ελλάδα.

Νυμφεύθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του Συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου, με μοργανατικό γάμο. Απέκτησαν μία κόρη, την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά τον θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921. Η κόρη του πριγκίπισσα Αλεξάνδρα παντρεύτηκε τον Βασιλιά Πέτρο Β΄ της Γιουγκοσλαβίας το 1944 στο Λονδίνοκαι απέκτησε έναν γιό, τον πρίγκιπα Διάδοχο Αλέξανδρο Β΄ Καραγιώργεβιτς.

Η σύντομη βασιλεία του ήταν υποδειγματική. Κινούμενος μέσα στα συνταγματικά πλαίσια των καθηκόντων του, απέφυγε να να αναμιχθεί στην ενεργό πολιτική, παρά τις πιέσεις του εξόριστου στην Ελβετία Κωνσταντίνου. Αντιλαμβανόμενος τη ζημία που θα επέφερε στα εθνικά συμφέροντα η πιθανή αναζωπύρωση του εθνικού διχασμού, αλλά και τον ουσιαστικό κίνδυνο που διέτρεχε ο βασιλικός θεσμός, στήριξε όλες τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις και τις επιλογές του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Το γεγονός αυτό, καθώς και το ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, τον κατέταξε ως τον πλέον συμπαθή στη μνήμη του λαού από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Κατα τη διάρκεια της ηγεμονίας του η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, έναν χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τραγικός θάνατος Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου / (25 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο) 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο πιθήκους που είχε για κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου. Η διατύπωση του τελευταίου ιατρικού δελτίου ήταν πολύ άκομψη, μοναδική στη νεότερη ελληνική ιστορία:

    Μετά βραχείαν αγωνία, καθ΄ ην η Αυτού Μεγαλειότης κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου, εξέπνευσε περί 4ην και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν.^[1]    

Προς τιμήν του η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1920 σε Αλεξανδρούπολη.^[2]

ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟΝ 21ο αιώνα

Ριάντ, Σαουδική Αραβία

Βίαζε κατ' επανάληψη, ξυλοκοπούσε και βασάνιζε την πεντάχρονη κόρη του. Έως ότου η μικρή Λάμα υπέκυψε στα τραύματα που της προκάλεσε ο πατέρας της, διάσημος ιεροκήρυκας της Σαουδικής Αραβίας που έβγαινε στην τηλεόραση για να διδάξει τη Σαρία. Ο Φαγιάν αλ-Γκαμντί ομολόγησε, πέρασε λίγους μήνες και στη φυλακή, πλήρωσε το «χρήμα του αίματος» και τώρα είναι ελεύθερος... Η τραγική κατάληξη του πεντάχρονου κοριτσιού και το κλείσιμο της υπόθεσης με έχει προκαλέσει κατακραυγή διεθνώς και στην ίδια την Σαουδική Αραβία.

Η υπόθεση έχει προκαλέσει κατακραυγή διεθνώς και στην ίδια την Σαουδική Αραβία. «Είμαι η Λάμα» γράφει το hashtag #AnaLama στο Twitter, όπου καταφθάνουν σχόλια από όλο τον κόσμο.

Η μικρή Λάμα εισήχθη σε νοσοκομείο του Ριάντ τον περασμένο Μάρτιο με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, σπασμένα πλευρά, σπασμένο αριστερό χέρι, εκτεταμένα εγκαύματα και μώλωπες. Το παιδί υπέκυψε στα τραύματά του στις 22 Οκτωβρίου. Κοινωνικοί λειτουργοί δήλωσαν ότι η μικρή κακοποιούνταν σωματικά και σεξουαλικά κατ' επανάληψη.

Ο Σαουδάραβας ιεροκύρηκας ομολόγησε ότι χτύπαγε την κόρη του με ραβδιά έχοντας αμφιβολία για την παρθενία του μόλις πέντε ετών παιδιού του, σύμφωνα με ακτιβίστριες για την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών της Σαουδικής Αραβίας.

«Την βασάνιζε με τους πιο σοκαριστικούς τρόπους. Το αγαπημένο μου παιδί είναι νεκρό και το μόνο που επιθυμώ τώρα είναι Δικαιοσύνη, έτσι ώστε να κλείσω τα μάτια μου και να γνωρίζει ότι δεν πέθανε μάταια» δήλωνε στο δίκτυο CNN η μητέρα του κοριτσιού Σιεντά Μοχάμεντ Άλι -η οποία είναι διαζευγμένη και δεν είχε το παιδί επί πολλούς μήνες.

Αντί της θανατικής ποινής ή της καταδίκης σε ισόβια κάθειρξη, ο Φαγιάν αλ-Γκαμντί εξέτισε ολιγόμηνη ποινή φυλάκισης προτού αποφανθεί ο δικαστής ότι οι ενάγοντες δεν μπορούν να διεκδικήσουν τίποτε άλλο εκτός από το «χρήμα του αίματος», που θεωρείται αποζημίωση στους οικείους του θύματος βάσει της Σαρία.

Στη Σαουδική Αραβία ο βιασμός και ο φόνος τιμωρούνται με θάνατο. Ένας άνδρας δεν μπορεί, ωστόσο, να καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών για το θάνατο του παιδιού ή της συζύγου του. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλονται ποινές από πέντε έως 12 έτη κάθειρξης.

Όμως, ο Φαγιάν αλ-Γκαμντ καταδικάστηκε στις 21 Ιανουαρίου σε φυλάκιση ίση με το διάστημα που παρέμεινε προσωρινά κρατούμενος και στην καταβολή αποζημίωσης προς τη μητέρα, το λεγόμενο «χρήμα του αίματος».

Ο ίδιος δέχθηκε, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Independent, να καταβάλει το ποσό των 36.000 ευρώ. Είναι το μισό ποσό από αυτό που θα κατέβαλε εάν η Λάμα ήταν αγόρι... Και έτσι η υπόθεση για το δικαστικό σύστημα της Σαουδικής Αραβίας κλείνει.

Όχι, όμως και για οργανώσεις ακτιβιστών που αντιδρούν στην ετυμηγορία. Τοπικά δίκτυα μεταδίδουν επίσης πως η οργή για το συμβιβασμό αυξάνεται σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ στο Twitter λειτουργεί το hashtag #AnaLama (Είμαι η Λάμα), όπου καταφθάνουν σχόλια από όλο τον κόσμο.

ΓΟΥΔΗ ΟΧΙ ΓΟΥΔΙ

Ξεχάστε το Γουδί που ξέραμε, τώρα πια πάμε Γουδή

Της Λινας Γιανναρου
Kαι το όνομα αυτού... Γουδή. Στην αλλαγή της επίσημης ορθογραφίας του ονόματος της γνωστής συνοικίας της Aθήνας οδήγησε η επιμονή κατοίκου της περιοχής ότι το τοπωνύμιο προέρχεται από ιστορική ναυτική οικογένεια και όχι από το... μαγειρικό σκεύος. Eτσι, μετά συνεχείς «κρούσεις» σε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, ήδη οι πινακίδες των δρόμων, ακόμα και οι φωτεινές επιγραφές των λεωφορείων, δεν οδηγούν στο... Γουδί, αλλά στου Γουδή.
«Eίναι οπωσδήποτε μια δικαίωση για μένα», λέει στην «K» η κ. Bασιλική Kαραγιάννη, μεταφράστρια στο επάγγελμα και μέλος της Eπιτροπής Aγώνα για το Mητροπολιτικό Πάρκο Γουδή. «Eψαξα πάρα πολύ. Πήγα παντού, σε βιβλιοθήκες, αρχεία, μίλησα με ιστοριοδίφες, απευθύνθηκα σε ειδικούς. Δεν μπορούσα να ακούω αυτό "του Γουδιού" ή "του Γουδίου". Tο όνομα προέρχεται από μεγάλη οικογένεια των Σπετσών, πολλά μέλη της οποίας διακρίθηκαν λόγω της μεγάλης προσφοράς τους στην Eλληνική Eπανάσταση. Σε αναγνώριση της προσφοράς τους η Πατρίδα τούς αντάμειψε με την παραχώρηση της έκτασης που φέρει το όνομά τους».
Aπόγονος αυτής της οικογένειας, ο Δημήτριος Γουδής που γεννήθηκε στις Σπέτσες του 1824, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας. Hταν δε ο πρώτος Eλληνας που έφερε ατμόπλοιο και πρωτοστάτησε για την επικράτηση της ατμήλατης ναυτιλίας σε ολόκληρη την Eλλάδα.
«H έκταση που είχε παραχωρηθεί στην οικογένεια ήταν τεράστια. Kάλυπτε εκτός από του Γουδή και την περιοχή του Παπάγου και του Xολαργού», σημειώνει η κ. Kαραγιάννη. «Σιγά σιγά, χωρίστηκε σε δήμους και σήμερα η περιοχή Γουδή έχει έκταση 1,75 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Aυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την ιστορία μας». Tίτλοι κυριότητας δεν έχουν βρεθεί, ωστόσο εφημερίδες στις αρχές του αιώνα αναφέρουν την τοποθεσία με τη γραφή «Γουδή». Eίναι χαρακτηριστική η αναφορά στα αρχεία του νοσοκομείου Σωτηρία: «Mέχρι τον Mάιο του 1902, η Σοφία Σλήμαν και άλλες κυρίες προβαίνουν στη σύσταση φιλανθρωπικής εταιρείας για την αντιμετώπιση πολλών κοινωνικών προβλημάτων (π.χ. φυματίωση) και καταφέρνουν να αποσπάσουν από την I. Mονή Πετράκη δωρεά οικοπέδου 600 στρεμ. μακράν των Aθηνών B.A. της θέσεως Γουδή».
H κ. Kαραγιάννη κατέθεσε το αποτέλεσμα της έρευνάς της στο YΠEXΩΔE, το υπουργείο Πολιτισμού και τον Δήμο Aθηναίων και έτσι δρομολογήθηκε η αντικατάσταση του ονόματος «Γουδί» με το σωστό «Γουδή». Tώρα μένει να το συνηθίσουν και οι Aθηναίοι...

ΕΝΡΙΝΟΛΗΚΤΑ - ΥΓΡΟΛΗΚΤΑ ΡΗΜΑΤΑ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ  "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΜΕΡΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ YOUTUBE ΔΕΞΙΑ.

Τα "Ευαγγελικά": Όταν οι Έλληνες σκοτώθηκαν για την "καθαρεύουσα"

.Της Καίτης Βασιλάκου

Το έτος 1901, πριν εκατόν δέκα χρόνια δηλαδή ( και μη σας φαίνονται πολλά), η Αθήνα συγκλονιζόταν από ογκώδεις διαδηλώσεις, όπως καλή ώρα στις μέρες μας, στις οποίες πρωτοστατούσαν οι φοιτητές και οι καθηγητές τους και  μαζί μ’ αυτούς και άλλοι πολλοί πολίτες, επαγγελματίες, δάσκαλοι, παπάδες, βουλευτές και χωρικοί. Οι Έλληνες τότε ήταν ακόμα πολύ φτωχοί, ωστόσο δεν διαδήλωναν για οικονομικά θέματα (ίσως γιατί θεωρούσαν τη φτώχια τους αυτονόητη), διαδήλωναν για ζητήματα πνευματικά και συγκεκριμένα για την ελληνική γλώσσα που την ήθελαν καθαρεύουσα και όχι δημοτική. Οι διαδηλώσεις δεν ήταν καθόλου ειρηνικές, έγιναν πολλά έκτροπα και κατέληξαν με το θάνατο οχτώ – κατ’ άλλους έντεκα – ατόμων και με πολλούς τραυματίες.

  

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οκτώβριος του 1901. Η εφημερίδα «Ακρόπολις» αρχίζει να δημοσιεύει σε συνέχειες τη μετάφραση του Ευαγγελίου στα νέα ελληνικά. Η μετάφραση είχε γίνει από τον Αλέξανδρο Πάλλη και είχε εκτυπωθεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με έξοδα της βασίλισσας Όλγας... Είχε κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς και το πράγμα είχε περάσει απαρατήρητο, μέχρι τη στιγμή που ο Βλάσης Γαβριηλίδης, ο ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδας «Ακρόπολις», αποφάσισε να  τη δημοσιεύσει  σε συνέχειες με τον τίτλο: «Το έργον της Βασιλίσσης η Ακρόπολις το συνεχίζει». Εκ των υστέρων έγινε γνωστό ότι ο Γαβριηλίδης είχε τη συγκατάθεση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου και του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής  του Πανεπιστημίου Αθηνών Εμμ. Ζολώτα.

  

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που επικρατεί ο άκρατος εθνικισμός και η αρχαιολατρία. Όποιος δεν χρησιμοποιεί την καθαρεύουσα, διαπράττει εθνικό έγκλημα και θεωρείται προδότης. Οι δημοτικιστές  αποκαλούνται άθεοι, προδότες και σλάβοι. Αυτό το τελευταίο σήμερα μπορεί να μας φαίνεται παράδοξο, τότε όμως δεν ήταν, καθώς το ελληνικό στοιχείο στη Μακεδονία αντιμετώπιζε σοβαρό κίνδυνο εκσλαβισμού από τους Βούλγαρους. Να σημειώσουμε επίσης ότι η βασίλισσα Όλγα ήταν ρωσικής  καταγωγής και δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη στο λαό.

  

Παράλληλα η ορθόδοξη ελληνική Εκκλησία ήδη από το 18^ο αιώνα είχε απαγορεύσει με ποινή αφορισμού την αγορά, την κατοχή και την ανάγνωση μεταφράσεων της Αγίας Γραφής στην καθομιλούμενη και με την ποινή του αναθέματος τη μετάφρασή της  σε απλούστερη γλώσσα. Το κοινωνικό περιβάλλον λοιπόν του 1901 δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί τέτοιες πρωτοβουλίες που υπονομεύουν το κύρος του ελληνικού πολιτισμού, την ιστορία, τη θρησκεία  και τις παραδόσεις του έθνους.

Πρωτοστάτες σ’ αυτόν τον  αγώνα είναι οι φοιτητές της εποχής μαζί με τους καθηγητές τους. Πεντακόσια άτομα εισβάλλουν στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» και απειλούν όσους βρίσκουν εκεί ότι θα βάλουν φωτιά και θα κάψουν το κτήριο, κάνουν βανδαλισμούς και κρέμονται από τα παράθυρα και τους εξώστες εκτοξεύοντας ύβρεις κατά του Γαβριηλίδη που απουσιάζει εκείνη την ώρα. Η εφημερίδα συνεχίζει ωστόσο να δημοσιεύει τη μετάφραση των Ευαγγελίων για λίγες ακόμα μέρες, αλλά στις 20 Οκτωβρίου αναγκάζεται να διακόψει...

Στις 3 και 4 Νοεμβρίου το κέντρο της Αθήνας βράζει. Εκατοντάδες διαδηλωτές απειλούν την εφημερίδα, κάνουν έκκληση στον Πατριάρχη να αφορίσει τον Αλέξανδρο Πάλλη και ζητούν να συγκληθεί η Ιερά Σύνοδος για να αποπέμψει τον Αρχιεπίσκοπο. Φοιτητές, δάσκαλοι, παπάδες, βουλευτές, χωρικοί με εικόνες και εξαπτέρυγα  είναι έτοιμοι να λιντσάρουν τους εχθρούς της γλώσσας των προγόνων. Οι εφημερίδες Εμπρός, Σκριπ και Καιροί σιγοντάρουν τις διαδηλώσεις μιλώντας για κινδύνους που απειλούν το έθνος λόγω της παράφρασης των Ευαγγελίων. Το θέμα δεν είναι πια γλωσσικό και θρησκευτικό μόνο, είναι και πολιτικό. Η μετάφραση είναι έργο των εχθρών της πατρίδας και υπάρχει σαφής σλαβικός κίνδυνος εδώ. Η βασίλισσα Όλγα δεν θεωρείται αμέτοχη αυτών των ύπουλων σχεδίων του πανσλαβισμού.

Κάποιοι επιχειρούν να παραβιάσουν την πύλη της Βουλής και να ζητήσουν την παραίτηση της κυβέρνησης Γ. Θεοτόκη, άλλοι θέλουν να καταλάβουν το κτήριο της Αρχιεπισκοπής. Γράφουν οι εφημερίδες της εποχής: « Η Χωροφυλακή εδοκίμασε επί κεφαλών  (των διαδηλωτών) άμετρον βίαν». Τα επεισόδια παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Στις 8 Νοεμβρίου ογκώδης οχλοκρατική διαδήλωση 50.000 περίπου ατόμων στους Στύλους του Ολυμπίου Διός που συγκάλεσαν γλωσσαμύντορες και πολιτικάντηδες της ομάδας Δηλιγιάννη καταλήγει σε φονικό. Ένα μέρος των διαδηλωτών παρακινούμενο από το υβρεολόγιο κατά του Αρχιεπισκόπου κατευθύνεται προς την οδό Κοραή με σκοπό να καταλάβει το κτήριο της Αρχιεπισκοπής. Η Χωροφυλακή και ένα ναυτικό άγημα προσπαθεί να τους εμποδίσει. Κάποιος από το πλήθος βγάζει ένα περίστροφο και πυροβολεί. Μέσα σε λίγη ώρα η περιοχή γίνεται πεδίο κανονικής μάχης με διαδηλωτές να πυροβολούν τους χωροφύλακες κι εκείνοι να ανταποδίδουν. Ο τραγικός απολογισμός: οχτώ – κατ’ άλλους έντεκα – νεκροί και εβδομήντα τραυματίες.

Κάποιοι διαδηλωτές επιτίθενται με πέτρες κατά της φρουράς του πρωθυπουργού Γ. Θεοτόκη, ο οποίος φεύγει με την άμαξά του από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας. Ανταλλάσσονται πυροβολισμοί και οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω ο δολοφόνος! Κάτω ο φονιάς!».

Εφημερίδα της εποχής γράφει την επομένη: «ΗΜΕΡΑ  ΠΕΝΘΟΥΣ 
 

Οι ελεεινοί πρωταγωνισταί της βεβήλωσης των Ευαγγελίων θα τρίβουν αναμφιβόλως εξ ευχαριστήσεως τας χείρας, διότι εγένοντο παραίτιοι του αγριωτέρου θεάματος, το οποίον παρέστησαν αι Αθήναι από της αλώσεως υπό του Σύλλα. Πόλεως αλισκομένης, πόλεως σφαζομένης, πόλεως δολοφονουμένης. Αι σφαίραι του ναυτικού και του πυροβολικού, σφαίραι αδελφών οπλισθέντων εναντίον αδελφών, διέρρηξαν κρανία, συνέτριψαν στήθη, εξώρυξαν οφθαλμούς, έθραυσαν κνήμας και κατέστησαν την οδόν Κοραή και τα πέριξ ερυθράς εκ του αίματος. Η μωρά Κυβέρνησις, ήτις αφήκεν επί τόσους μήνας αδιάφορος ν’ αυξήση  και να γιγαντοποιηθή το σκάνδαλον, προσεπάθησε κατά την τελευταίαν στιγμήν να το καταπνίξει διά της βίας. Ως να μη ήρκουν δε αι σφαίραι του στρατού, προσετέθησαν εις αυτάς και τα ρεβόλβερ των μετημφιεσμένων και μη αστυφυλάκων και των άλλων αφωσιωμένων δολοφόνων, οίτινες επυροβόλουν κατά του λαού από των παραθύρων του Υπουργείου Οικονομικών».

  

Η εφημερίδα «Ακρόπολις» ζήτησε συγγνώμη και δήλωσε ότι «παραμένει αμείλικτος πολέμιος παντός φρονούντος αντεθνικώς και ατίμως και ότι το Ευαγγέλιον δεν πρέπει να αναγιγνώσκεται εν ταις εκκλησίαις εις άλλην τινά γλώσσαν πλην εκείνης, εις την οποίαν εγράφη υπό των θεοπνεύστων ανδρών». Ο Αρχιεπίσκοπος Προκόπιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί, το ίδιο και η κυβέρνηση Γ. Θεοτόκη.

  

Αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία των «Ευαγγελικών» που έλαβαν χώρα στην Αθήνα πριν εκατόν δέκα ακριβώς χρόνια. Ποιος τα θυμάται σήμερα αυτά; Και γιατί να τα θυμάται; Η διαμάχη καθαρεύουσας – δημοτικής είναι πια παρελθόν, κρίμα οι ζωές που χάθηκαν γι αυτό το λόγο, οι υπολήψεις που σπιλώθηκαν, η κοινωνική αναταραχή και η αναστάτωση και οι πύρινοι λόγοι χωρίς αντίκρισμα.

  

Δεν είναι όμως παρελθόν μερικά άλλα πράγματα. Όπως πχ οι θεωρίες συνωμοσίας που μας ταλαιπωρούν ακόμα και βλέπουμε παντού εχθρούς που θέλουν να  εξαφανίσουν το έθνος μας. Ή όπως  ο φανατισμός που χωρίζει κάθε τόσο τους Έλληνες στα δυο και προκαλεί μίση και διχόνοιες. Όπως οι αντιδράσεις του πλήθους και των δυνάμεων καταστολής που είναι παντού και πάντα οι ίδιες. Όπως η υποψία ότι αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε διαδηλωτές είναι εκείνοι που προκαλούν τα επεισόδια. Όπως οι επιθέσεις των διαδηλωτών στους πολιτικούς και οι ύβρεις εναντίον τους. Όπως ο ρόλος του Τύπου που εξάπτει το αναγνωστικό κοινό αντί να το διαφωτίζει με ψυχραιμία. Όπως οι φοιτητές που είναι πάντα το πιο ζωηρό στοιχείο του πληθυσμού και αγωνίζονται με πάθος για τις ιδέες τους.

  

Και η έκπληξη: στα «Ευαγγελικά» οι φοιτητές αποδεικνύονται ως το συντηρητικότερο τμήμα της κοινωνίας που απεχθάνεται τη δημοτική και υπερασπίζεται  την καθαρεύουσα. Οι εποχές είναι δύσκολες και κάθε νεοτερισμός μπορεί να απειλήσει την ελεύθερη Ελλάδα που τα σύνορά της φτάνουν ως τη Θεσσαλία. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ζουν ακόμα έξω από το ελληνικό κράτος. Η ιστορία και η γλώσσα είναι αυτά που θα τους κρατήσουν ενωμένους  εντός και εκτός της χώρας.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν έχει ακόμα φανεί στον ορίζοντα.

Πηγή: ketivasilakou.blogspot