Γεννήθηκε στο Τιουμέν (περιοχή της επαρχίας του Τομπόλ), στο χω ριό
Ποκρόφσκογε, στις 10 Ιανουαρίου 1869, την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Λίγα
είναι γνωστά για τα νεανικά του χρόνια, γνωρίζουμε μόνο ότι έκανε μια
ζωή για την οποία φαινόταν αρχικά να προορίζονται πολλοί από τους
άθλιους χωρικούς της Σιβηρίας: τη ρουτίνα ενός μέθυσου. Ωσπου
μεταστράφηκε χάρη στον πόνο και στην ταπείνωση. Την εκστατική του κρίση,
που θυμίζει Ντοστογέφσκι, την οφείλει σε έναν γείτονα που τον έπιασε
να κλέβει στα χωράφια του και τον έκανε μαύρο στο ξύλο. Από τότε έγινε
περιπλανώμενος επαίτης και προσκυνητής με ένα παράξενο νευρικό σύστημα.
Ορισμένοι μάρτυρες εκείνης της πρώιμης εποχής αναφέρουν ότι έμοιαζε με
πνευματικά ανάπηρο, σε διαρκή πάλη με έναν εσωτερικό δαίμονα. Από αυτή
την πρώιμη ιστορία του γεννήθηκε και ο θρύλος σχετικά με τις
προφητικές του ικανότητες. Από τις προφητείες του, ορισμένες ήταν
σχετικές με την πτώση των Ρομανόφ και την εμφάνιση καταστροφικών
ξηρασιών. Αναμφίβολα ο Ρασπούτιν μυήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του
στις διδασκαλίες της αίρεσης των «Χλίστι» («Μαστιγουμένων» ή
«Δερομένων»), οι οποίοι διοργάνωναν ζωντανές αναπαραστάσεις της
Σταύρωσης σε παραληρηματικές τελετές αχαλίνωτης σεξουαλικής
δραστηριότητας που τις αποκαλούσαν «εορτές αγαλλίασης». Οι
«Μαστιγούμενοι» ακολουθούσαν έναν δρόμο πνευματικής άσκησης που
απαιτούσε τρία υποχρεωτικά βήματα: αμαρτία, μετάνοια και καθαρμό. Χωρίς
αυτό το αιρετικό μυστικιστικό παρελθόν δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ
κατανοητή η μελλοντική συμπεριφορά του Γκριγκόρι απέναντι στη σάρκα.
Οι σχέσεις του με την αυτοκράτειρα
Οι Τσάροι πρέπει να τον γνώρισαν τον Νοέμβριο του 1905, αν και δεν γνωρίζουμε ποιος τους τον σύστησε. Το ίδιο μυστηριώδης με τον χαρακτήρα του Ρασπούτιν είναι και η ιδιοσυγκρασία των Αυτοκρατόρων, που τελικά ήταν εκείνοι οι οποίοι αποφάσισαν να πιστέψουν σε αυτόν και να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της οικογένειας Ρομανόφ, της υψηλής αριστοκρατίας, των πολιτικών και των μαρτυριών του απλού λαού. Ο Νικόλαος, που είχε γεννηθεί σε μια αιματηρή εποχή, όπως αιματηρή ήταν και όλη η ιστορία της δυναστείας, ήταν άνθρωπος κλειστός και προληπτικός. Η Αλεξάνδρα, παρά τον ισχυρό της χαρακτήρα και τη βαθιά της θέληση να γίνει σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, ήταν επιρρεπής σε κάθε είδους μυστικισμό. Κατά τα φαινόμενα, θεώρησαν τον Ρασπούτιν ως μετενσάρκωση ενός αποθανόντα παλιότερου πνευματικού συμβούλου, του μεσιέ Φιλίπ, ενός γάλλου μάγου με φήμη θεραπευτή. Στην πρώτη τους συνάντηση, ο Ρασπούτιν είχε τη διορατικότητα δεινού χαρτοπαίχτη. Ζήτησε να δει τον Αλεξέι Νικολάγεβιτς, τον διάδοχο του θρόνου, του οποίου η κακή υγεία, συνοδευόμενη από αιμοφιλικές κρίσεις, ανησυχούσε πολύ την αυτοκρατορική οικογένεια. Είχαν προσπαθήσει απελπισμένα να αποκτήσουν έναν διάδοχο μετά τη γέννηση τεσσάρων κοριτσιών, των Μεγάλων Δουκισσών. Ο Ρασπούτιν τον άγγιξε, τον κοίταξε έντονα, προσευχήθηκε μεγαλόφωνα, και το παιδί ένιωσε αμέσως να ανακουφίζεται. Από τότε έγινε απαραίτητος στους Τσάρους. Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν η βελτίωση της υγείας του Αλεξέι οφειλόταν στην ικανότητα υποβολής του «Γέροντα», στις υπνωτιστικές του δυνάμεις ή στο ότι γνώριζε αρχαία, απόκρυφα παγανιστικά γιατροσόφια, το θέμα όμως είναι ότι πράγματι έφεραν αποτέλεσμα.
Στο μεταξύ ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς, εγκατεστημένος στην Πετρούπολη, άρχισε να είναι μια ανερχόμενη προσωπικότητα των Ανακτόρων και να κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη της βασιλικής οικογένειας. Γύρω στα 1910 κατόρθωσε να μπει στην πολιτική. Επηρέασε την αναγνώριση εκ μέρους της Ρωσίας της προσάρτησης της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία και την ουδέτερη στάση που κράτησαν οι Τσάροι (πράγμα που πολλοί ερμηνεύουν ως προδοσία προς τους ορθοδόξους αδερφούς Σέρβους). Επιπλέον πλησίασε τον επικεφαλής της Ιεράς Συνόδου, τον Σάμπλερ, για να κερδίσει έναν υποστηρικτή στον στενό κύκλο της Τσαρίνας. Από τότε η Αλεξάνδρα και ο Ρασπούτιν έρχονταν σε πλήρη συνεννόηση και οι επιθυμίες τους ταυτίζονταν: ο «Γέροντας» υποστήριζε, μεταφέροντας την επιδοκιμασία του Θεού, όλες τις πολιτικές δολοπλοκίες της αυτοκράτειρας. Ταυτόχρονα αυξανόταν ο κύκλος των πιστών του Ρασπούτιν στον γυναικείο πληθυσμό των αργόσχολων κυριών της υψηλής κοινωνίας, των αστών με θρησκευτικές ανησυχίες και των απλών πληβείων. Τον φρόντιζαν όπως οι πιστές θα περιποιούνταν έναν καρδινάλιο. Οι κοντέσες και οι δούκισσες επισκέπτονταν το διαμέρισμά του, του φιλούσαν το χέρι, γονάτιζαν μπροστά του, τον γέμιζαν δώρα και όταν έφευγαν ζητούσαν ως χάρη να πάρουν μαζί τους για να πλύνουν τα λερωμένα ρούχα του, αν ήταν δυνατόν με υπολείμματα ιδρώτα.
Πορνεία, έρωτες, σκάνδαλα
Εκείνη την εποχή ήταν ήδη θρυλικές οι ερωτικές χάρες που του επιδαψιλεύονταν από τις γυναίκες. Σύχναζε στα λουτρά, περιτριγυρισμένος από πιστές, πρόσφερε στις ακολούθους του- στις «αφελείς» του, με τη μυστικιστική σημασία της καλοπροαίρετης αγνότητας- προσωπικούς εξορκισμούς του δαίμονα της λαγνείας στον καναπέ του γραφείου του, κυνηγούσε κάθε γυναίκα που συναντούσε. Στις αναφορές της αστυνομίας εκείνης της εποχής οι φρουροί του δηλώνουν ότι σύχναζε στα πορνεία πολλές φορές την ημέρα. Μερικές φορές πάθαινε κρίσεις, απήγε κάποια πόρνη του δρόμου, εξαφανιζόταν σε κάποιο σπίτι και σε λίγο έβγαινε μιλώντας με δυνατή φωνή και κάνοντας περίεργες χειρονομίες. Στην πρωτεύουσα κυκλοφορούσε η φήμη ότι ήταν προικισμένος με ένα τεράστιο όργανο, σαν του αλόγου. Η παραμάνα του γιου τού Τσάρου, η Μαρία Βισνιάκοβα, τον κατηγόρησε ότι της είχε ριχτεί και της είχε κλέψει την παρθενιά σε μια οργιαστική τελετή σαν αυτές των «Μαστιγουμένων». Ο Ρασπούτιν είχε πλέον πετύχει έναν άθλο κοινωνιολογικού χαρακτήρα: να ενώσει τους πάντες με ένα κοινό συναίσθημα, την απέχθεια που ένιωθαν απέναντί του. Η Αριστερά τον θεωρούσε οπισθοδρομικό και αντισημίτη. Η Δεξιά και οι μοναρχικοί έτρεμαν την προτίμησή του προς πρόσωπα που απεχθάνονταν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υποπτευόταν στη συμπεριφορά του την αίρεση των «Χλίστι». Ο τότε πρωθυπουργός, ο Στολίπιν, δεν μπορούσε να κατανοήσει την εξουσία που ασκούσε πάνω στους Τσάρους. Οι Ρομανόφ σκανδαλίζονταν από την επιρροή του. Οι στρατιωτικοί διαμαρτύρονταν για την αντιπολεμική του στάση. Τελικά είναι περίεργο όχι τόσο το ότι διαπλέχθηκε μια συνωμοσία εναντίον της ζωής του όσο το ότι δεν έγιναν δεκάδες συνωμοσίες.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Οι σχέσεις του με την αυτοκράτειρα
Οι Τσάροι πρέπει να τον γνώρισαν τον Νοέμβριο του 1905, αν και δεν γνωρίζουμε ποιος τους τον σύστησε. Το ίδιο μυστηριώδης με τον χαρακτήρα του Ρασπούτιν είναι και η ιδιοσυγκρασία των Αυτοκρατόρων, που τελικά ήταν εκείνοι οι οποίοι αποφάσισαν να πιστέψουν σε αυτόν και να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της οικογένειας Ρομανόφ, της υψηλής αριστοκρατίας, των πολιτικών και των μαρτυριών του απλού λαού. Ο Νικόλαος, που είχε γεννηθεί σε μια αιματηρή εποχή, όπως αιματηρή ήταν και όλη η ιστορία της δυναστείας, ήταν άνθρωπος κλειστός και προληπτικός. Η Αλεξάνδρα, παρά τον ισχυρό της χαρακτήρα και τη βαθιά της θέληση να γίνει σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, ήταν επιρρεπής σε κάθε είδους μυστικισμό. Κατά τα φαινόμενα, θεώρησαν τον Ρασπούτιν ως μετενσάρκωση ενός αποθανόντα παλιότερου πνευματικού συμβούλου, του μεσιέ Φιλίπ, ενός γάλλου μάγου με φήμη θεραπευτή. Στην πρώτη τους συνάντηση, ο Ρασπούτιν είχε τη διορατικότητα δεινού χαρτοπαίχτη. Ζήτησε να δει τον Αλεξέι Νικολάγεβιτς, τον διάδοχο του θρόνου, του οποίου η κακή υγεία, συνοδευόμενη από αιμοφιλικές κρίσεις, ανησυχούσε πολύ την αυτοκρατορική οικογένεια. Είχαν προσπαθήσει απελπισμένα να αποκτήσουν έναν διάδοχο μετά τη γέννηση τεσσάρων κοριτσιών, των Μεγάλων Δουκισσών. Ο Ρασπούτιν τον άγγιξε, τον κοίταξε έντονα, προσευχήθηκε μεγαλόφωνα, και το παιδί ένιωσε αμέσως να ανακουφίζεται. Από τότε έγινε απαραίτητος στους Τσάρους. Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν η βελτίωση της υγείας του Αλεξέι οφειλόταν στην ικανότητα υποβολής του «Γέροντα», στις υπνωτιστικές του δυνάμεις ή στο ότι γνώριζε αρχαία, απόκρυφα παγανιστικά γιατροσόφια, το θέμα όμως είναι ότι πράγματι έφεραν αποτέλεσμα.
Στο μεταξύ ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς, εγκατεστημένος στην Πετρούπολη, άρχισε να είναι μια ανερχόμενη προσωπικότητα των Ανακτόρων και να κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη της βασιλικής οικογένειας. Γύρω στα 1910 κατόρθωσε να μπει στην πολιτική. Επηρέασε την αναγνώριση εκ μέρους της Ρωσίας της προσάρτησης της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία και την ουδέτερη στάση που κράτησαν οι Τσάροι (πράγμα που πολλοί ερμηνεύουν ως προδοσία προς τους ορθοδόξους αδερφούς Σέρβους). Επιπλέον πλησίασε τον επικεφαλής της Ιεράς Συνόδου, τον Σάμπλερ, για να κερδίσει έναν υποστηρικτή στον στενό κύκλο της Τσαρίνας. Από τότε η Αλεξάνδρα και ο Ρασπούτιν έρχονταν σε πλήρη συνεννόηση και οι επιθυμίες τους ταυτίζονταν: ο «Γέροντας» υποστήριζε, μεταφέροντας την επιδοκιμασία του Θεού, όλες τις πολιτικές δολοπλοκίες της αυτοκράτειρας. Ταυτόχρονα αυξανόταν ο κύκλος των πιστών του Ρασπούτιν στον γυναικείο πληθυσμό των αργόσχολων κυριών της υψηλής κοινωνίας, των αστών με θρησκευτικές ανησυχίες και των απλών πληβείων. Τον φρόντιζαν όπως οι πιστές θα περιποιούνταν έναν καρδινάλιο. Οι κοντέσες και οι δούκισσες επισκέπτονταν το διαμέρισμά του, του φιλούσαν το χέρι, γονάτιζαν μπροστά του, τον γέμιζαν δώρα και όταν έφευγαν ζητούσαν ως χάρη να πάρουν μαζί τους για να πλύνουν τα λερωμένα ρούχα του, αν ήταν δυνατόν με υπολείμματα ιδρώτα.
Πορνεία, έρωτες, σκάνδαλα
Εκείνη την εποχή ήταν ήδη θρυλικές οι ερωτικές χάρες που του επιδαψιλεύονταν από τις γυναίκες. Σύχναζε στα λουτρά, περιτριγυρισμένος από πιστές, πρόσφερε στις ακολούθους του- στις «αφελείς» του, με τη μυστικιστική σημασία της καλοπροαίρετης αγνότητας- προσωπικούς εξορκισμούς του δαίμονα της λαγνείας στον καναπέ του γραφείου του, κυνηγούσε κάθε γυναίκα που συναντούσε. Στις αναφορές της αστυνομίας εκείνης της εποχής οι φρουροί του δηλώνουν ότι σύχναζε στα πορνεία πολλές φορές την ημέρα. Μερικές φορές πάθαινε κρίσεις, απήγε κάποια πόρνη του δρόμου, εξαφανιζόταν σε κάποιο σπίτι και σε λίγο έβγαινε μιλώντας με δυνατή φωνή και κάνοντας περίεργες χειρονομίες. Στην πρωτεύουσα κυκλοφορούσε η φήμη ότι ήταν προικισμένος με ένα τεράστιο όργανο, σαν του αλόγου. Η παραμάνα του γιου τού Τσάρου, η Μαρία Βισνιάκοβα, τον κατηγόρησε ότι της είχε ριχτεί και της είχε κλέψει την παρθενιά σε μια οργιαστική τελετή σαν αυτές των «Μαστιγουμένων». Ο Ρασπούτιν είχε πλέον πετύχει έναν άθλο κοινωνιολογικού χαρακτήρα: να ενώσει τους πάντες με ένα κοινό συναίσθημα, την απέχθεια που ένιωθαν απέναντί του. Η Αριστερά τον θεωρούσε οπισθοδρομικό και αντισημίτη. Η Δεξιά και οι μοναρχικοί έτρεμαν την προτίμησή του προς πρόσωπα που απεχθάνονταν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υποπτευόταν στη συμπεριφορά του την αίρεση των «Χλίστι». Ο τότε πρωθυπουργός, ο Στολίπιν, δεν μπορούσε να κατανοήσει την εξουσία που ασκούσε πάνω στους Τσάρους. Οι Ρομανόφ σκανδαλίζονταν από την επιρροή του. Οι στρατιωτικοί διαμαρτύρονταν για την αντιπολεμική του στάση. Τελικά είναι περίεργο όχι τόσο το ότι διαπλέχθηκε μια συνωμοσία εναντίον της ζωής του όσο το ότι δεν έγιναν δεκάδες συνωμοσίες.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου