ΕΝΟΤΗΤΑ 15

Αποικιοκρατία και αποικιακοί ανταγωνισμοί

Για την ηχογράφηση ΕΔΩ

Καπιταλισμός → Ιμπεριαλισμός  →Αποικιοκρατία

Ορισμοί:

·      Ιμπεριαλισμός = η πολιτική των ισχυρών κρατών με στόχο την εκμετάλλευση των αδύναμων και την απόκτηση περισσότερης δύναμης.

·      Αποικιοκρατία = η αναζήτηση και κατάκτηση από τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη εδαφών εκτός Ευρώπης για εκμετάλλευση.

Κύρια αίτια της αποικιοκρατίας

·      Η ανάγκη των εκβιομηχανισμένων κρατών της Ευρώπης για εύρεση νέων αγορών για τα βιομηχανικά προϊόντα τους, πρώτων υλών, καυσίμων, νέων περιοχών για επένδυση των κεφαλαίων τους. 

·      Η απόκτηση αποικιών, εμπορικών σταθμών και βάσεων για τον έλεγχο των θαλασσών, τον εφοδιασμό των πολεμικών πλοίων τους και την ενίσχυση του  εθνικού γοήτρου.

Η κοινωνική βάση της αποικιοκρατίας

·      Η αστική τάξη (κυρίως ωφελημένη)

·      Τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που έβλεπαν ευκαιρίες πλουτισμού.

Πρωτοπόροι της αποικιοκρατίας

·      Οι εξερευνητές: αναζητούσαν γνώσεις και ανακάλυπταν συχνά νέες περιοχές.

·      Οι ιεραπόστολοι: διέδιδαν το χριστιανισμό.

·      Οι έμποροι: αναζητούσαν νέες αγορές.

Όλοι ήταν προπομποί κάποιας δύναμης.

Οι μέθοδοι αποικιοκρατικής πολιτικής

·      Η κατάκτηση εδαφών και η καθυπόταξη των κατοίκων τους.

·      Η οικονομική διείσδυση (π.χ. η Γερμανία στην Οθωμανική αυτ.)

Η αποικιακή εξάπλωση

Αποικιοκρατικές δυνάμεις:

Μ. Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Ρωσία.

Αποικιοκρατούμενες περιοχές:

Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ασία, Αφρική.

Τα αποτελέσματα της αποικιοκρατίας

Για τις αποικίες:

·      Ο πλούτος τους λεηλατήθηκε.

·      Οι λαοί τους αντιμετωπίστηκαν ως κατώτεροι.

·      Οι πολιτισμοί τους υποτιμήθηκαν.

·      Οι αποικιοκράτες έφεραν στις αποικίες όλα τα στοιχεία των πολιτισμών τους.

Για τα αποικιοκρατικά κράτη και τους λαούς τους:

·      Οδηγήθηκαν στην πολιτισμική αλαζονεία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θεωρήθηκε ανώτερος.

• Εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο των αποικιών

·      Οξύνθηκε ο μεταξύ τους ανταγωνισμός που οδήγησε στον Α παγκ. πόλεμο.

ΤΟ ΓΚΑΖΙ (Για όσους έχουν την εργασία)

Αν γινόταν να γύριζε ο σημερινός Αθηναίος ενάμιση αιώνα πίσω και να ερχόταν αντιμέτωπος με το εργασιακό περιβάλλον του 1857, χρονιά που ιδρύθηκε το εργοστάσιο φωταερίου στη σημερινή Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, θα ανακάλυπτε συνθήκες που ίσως του θύμιζαν στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Σε μια από τις πρώτες βιομηχανίες της πρωτεύουσας, το εργοστάσιο φωταερίου που δημιουργήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες για δημόσιο φωτισμό, η εργασία ξεπερνά το οκτάωρο - το οποίο θα καθιερωθεί στην Ελλάδα μόλις το 1919. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς μάσκες προστασίας και φόρμες εργασίας (τα μέτρα προστασίας στα εργοστάσια καθιερώθηκαν γύρω στη δεκαετία του 1930).

Από το ασθενολόγιο του εργοστασίου προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι εμφανίζουν αναπνευστικά προβλήματα αλλά και την ασθένεια του καρκίνου, με τις πιο δύσκολες συνθήκες να επικρατούν στους φούρνους, όπου γίνεται ο καθαρισμός του φωταερίου από την πίσσα, την αμμωνία, τη ναφθαλίνη και το υδρόθειο, υλικά ανθυγιεινά για τον ανθρώπινο οργανισμό. Το ποινολόγιο αναφέρει επίσης ότι θα αφαιρούνται μεροκάματα από όποιον δεν ρίχνει την απαιτούμενη ποσότητα άνθρακα στο στόμιο του φούρνου.

«Το εργοστάσιο ανήκει στην κατηγορία της βαριάς βιομηχανίας, αλλά... είναι ακόμη 19ος αιώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα πήρε υπόσταση στον μεσοπόλεμο (1920-1930), οπότε και οι διεκδικήσεις για τα δικαιώματα των εργατών άρχισαν να γίνονται πιο έντονες. Κανένας δεν τους ανάγκαζε να δουλέψουν υπό αυτές τις συνθήκες, παρά μόνο η οικονομική ανάγκη» σημειώνει ο ιστορικός κ. Γιάννης Στογιαννίδης, ο οποίος ανέτρεξε σε ιστορικά αρχεία και συγκέντρωσε μαρτυρίες συνεργαζόμενος με την επιστημονική ομάδα που υποστήριξε τη δημιουργία του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου, το οποίο άνοιξε τις πύλες του την περασμένη Κυριακή στην Τεχνόπολη. Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να περιηγηθεί στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, να παρακολουθήσει τη γραμμή παραγωγής φωταερίου και να ανακαλύψει ένα ξεχασμένο πια κεφάλαιο της αθηναϊκής Ιστορίας.

«Το φωταέριο ως το 1890 χρησιμοποιείται κυρίως για τον φωτισμό των δρόμων και ίσως για τα εμπορικά καταστήματα και κάποιες βιτρίνες» λέει ο κ. Στογιαννίδης. «Τα σπίτια μέχρι τότε φωτίζονταν με κεριά ή λάμπες πετρελαίου και ο κόσμος ζεσταινόταν με ξυλόσομπες. Η ανατροπή που φέρνει το 1890 το φωταέριο είναι ότι μπαίνει στο σπίτι, δίνει βασικές χρήσεις, όπως είναι η θέρμανση, ο φωτισμός, η λειτουργία της κουζίνας και του θερμοσίφωνα».

Το εργοστάσιο φωταερίου ιδρύεται από τον Γάλλο Φραγκίσκο Θεόφιλο Φεράλδη και όταν το αναλαμβάνει, το 1887, ο ιταλός μεταλλειολόγος Τζιοβάνι Μπατίστα Σερπιέρι δεν αργεί να φθάσει στην ακμή του. Η χρήση του φωταερίου μπαίνει σε πολλά σπίτια. «Το 1880 το εργοστάσιο αριθμεί από 800 ως 1.000 εργάτες, αριθμός που διατηρείται ως τη δεκαετία του 1930».

Το εργοστάσιο είναι ανδροκρατούμενο. Σε αντίθεση με ίδιου τύπου εργοστάσια άλλων χωρών, εδώ γυναίκες εργάζονται μόνο στις διοικητικές υπηρεσίες, στη γραμματειακή υποστήριξη ή στον καθαρισμό. Οι εργαζόμενοι προέρχονται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, κυρίως από γειτονικές της Αθήνας περιοχές, αλλά και αρκετοί από τη νησιωτική και την ηπειρωτική Ελλάδα, ενώ δεν υπάρχουν μετανάστες.

«Τη μεγάλη πληθυσμιακή αλλαγή στο Γκαζοχώρι (η γύρω πυκνοκατοικημένη συνοικία όπου είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται εργάτες από το 1860) φέρνει μόλις το 1970 και το 1980 η έλευση των Πομάκων» λέει ο κ. Στογιαννίδης. «Οι συνθήκες ζωής από το 1890 μέχρι το 1930 στο Γκαζοχώρι ήταν υποβαθμισμένες. Υπήρχε εγκληματικότητα και κρούσματα επιδημικών ασθενειών όπως φυματίωση και ελονοσία. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες διαβίωσης ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα. Το εργοστάσιο δημιουργούσε προβλήματα στην καθημερινότητά τους με πρώτο και καλύτερο το καυσαέριο που κάλυπτε τα σπίτια και τα ρούχα τους».

Η επέλαση του ηλεκτρισμού

Η ελπίδα τους να κλείσει αρχίζει να διαφαίνεται ως προοπτική όταν το 1950 ιδρύεται η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), η οποία παρέχει ηλεκτρισμό στα σπίτια - ενώ ως τότε το ηλεκτρικό ρεύμα χρησιμοποιούνταν κυρίως σε βιομηχανίες και στον φωτισμό δρόμων. «Ηταν φυσικό να παρακμάσει η χρήση του φωταερίου. Ο ηλεκτρισμός ήταν πολύ πιο ασφαλής για τη χρήση στο σπίτι, καθ' ότι το φωταέριο προκαλούσε αρκετές παθήσεις, όπως ασφυξία και δηλητηρίαση, όταν κανείς ξεχνούσε ανοιχτή την παροχή. Αυτό επηρεάζει τους εργαζομένους οι οποίοι μειώνονται περισσότερο του 50% στη δεκαετία του 1950. Οταν μια νέα ενέργεια κερδίζει το καταναλωτικό κοινό της πόλης και της χώρας και κάνει άλματα τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, το φωταέριο παρακμάζει. Το 1938 αποχωρούν οι ξένοι επιχειρηματίες. Και το 1952 ιδρύεται η Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου Αθηνών».

Παρ' όλα τα προβλήματα η κατάσταση των εργαζομένων βελτιώνεται. Από το 1950 το προσωπικό αρχίζει να μειώνεται, αυξάνονται όμως τα δικαιώματα και οι παροχές προς τους εργαζομένους, βελτιώνονται οι αμοιβές τους ενώ αυξάνεται δραστικά η εσωτερική οργάνωση του εργοστασίου, το οποίο αποκτά ένα πιο εταιρικό προφίλ. Το φωταέριο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, κυρίως από κάποιες αθηναϊκές μονοκατοικίες, από νοσοκομεία και από λίγες αλλά μεγάλες βιομηχανίες, όπως η ΕΒΓΑ, η ΟΣΡΑΜ κ.ά. Κοστίζει περίπου κατά 1/5 λιγότερο από τον ηλεκτρισμό, αλλά τελικά η εποχή θα το προσπεράσει: το 1984 το εργοστάσιο κλείνει οριστικά.

ΆΣΚΗΣΗ : Ποιες ήταν οι συνθήκες εργασίας στην Αθήνα του 19ου αι.;

ΕΝΟΤΗΤΑ 13

ΕΝΟΤΗΤΑ 13

Για την ηχογράφηση ΕΔΩ

Κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις της βιομηχανικής επανάστασης

Πληθυσμιακές μεταβολές

§      Εσωτερική μετανάστευση: με κατεύθυνση προς τις βιομηχανικές πόλεις.

§      Εξωτερική μετανάστευση: με κατεύθυνση προς ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία.

Κοινωνικοί μετασχηματισμοί

Οι αριστοκράτες:

·      Πανίσχυροι σε περιοχές, όπου οι κοινωνικές δομές δεν άλλαξαν. 

·      Κράτησαν διπλή στάση σε περιοχές, όπου επικράτησε η βιομηχανική επανάσταση: (α) στην Αγγλία άρχισαν να ασχολούνται με επιχειρήσεις καπιταλιστικού χαρακτήρα, (β) στη Γαλλία, αντίθετα, δεν έδειξαν ενδιαφέρον για νέου τύπου δραστηριότητες.

Οι αστοί:

Ήταν η κυρίαρχη πλέον τάξη και διακρινόταν:

·      σε μεγαλοαστούς: βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, 

·      σε μεσοαστούς: βιοτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες,

·      σε μικροαστούς: δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι.

Οι αγρότες:

Ζούσαν κάτω από ασταθείς συνθήκες και πολλοί μετανάστευσαν.

Οι εργάτες:

Ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, καθώς εργάζονταν 12 έως 16 ώρες καθημερινά, χωρίς ημέρα ανάπαυσης και έπαιρναν πολύ χαμηλούς μισθούς.

Σοσιαλιστικές θεωρίες

Ουτοπικός σοσιαλισμός:

Πρόβαλε μια εξιδανικευμένη μορφή κοινωνίας και εκφράστηκε από τους πρώτους σοσιαλιστές (Σαιν Σιμόν, Φουριέ, Όουεν, Μπλαν).

Μαρξισμός: Διαμορφώθηκε από τους Γερμανούς Καρλ Μαρξ και Φριντριχ Έγκελς, που το 1848 δημοσίευσαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.    

Πρόβαλε την άποψη ότι :

• Κύρια αιτία της κοινωνικής αδικίας ήταν το γεγονός ότι ολιγάριθμοι αστοί ήταν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. 
• Η εργατική τάξη έπρεπε να οργανωθεί σε κόμμα , να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να θέσει υπό τον έλεγχό της τα μέσα παραγωγής και την εξουσία. 
• Έτσι, θα δημιουργούνταν μια αταξική κοινωνία, όπου δε θα υπήρχε εκμετάλλευση.   

Η ανάπτυξη του συνδικαλισμού

·      Μετά το 1830 οι εργάτες άρχισαν να διεκδικούν οργανωμένα την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, όπως ήταν η οκτάωρη εργασία.

·      Το 1838 η αγγλική Ένωση Εργατών δημοσίευσε τη Χάρτα του Λαού με  πολιτικά αιτήματα, όπως τη θέσπιση καθολικής ψηφοφορίας.

·      Την 1^η Μαϊου του 1886 μία εργατική απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ με αίτημα τη καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας πνίγηκε στο αίμα à από το 1890 η Πρωτομαγιά γιορτάζεται ως παγκόσμια ημέρα εργατών.

·       Στα τέλη του 19^ου αι. το εργατικό κίνημα είχε σημειώσει κάποιες επιτυχίες:

Ø      μείωση των ωρών εργασίας σε δέκα,

Ø      δημιουργία ταμείων ασφάλισης,

Ø      υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με τους εργοδότες.

Η πολιτική οργάνωση των εργατών

·      Το 1864 ιδρύθηκε η πρώτη Διεθνής Ένωση Εργατών (πρώτη Διεθνής)

·      To 1889 στο Παρίσι ιδρύθηκε η δεύτερη Διεθνής με τη συμμετοχή μόνο πολιτικών κομμάτων που δέχονταν το μαρξισμό.

·      Τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν σε διάφορες χώρες σοσιαλιστικά και εργατικά κόμματα με μετριοπαθή ή επαναστατικό χαρακτήρα.

Το κίνημα για τη χειραφέτηση της γυναίκας

Το 1903 η Αγγλίδα Πάνκχορστ ίδρυσε την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών που μαχόταν για την παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες,.

ΕΝΟΤΗΤΑ 1 KAI ΕΝΟΤΗΤΑ 12

ΕΝΟΤΗΤΑ 1

Η εποχή του Διαφωτισμού

Εξελίξεις στην Ευρώπη κατά τον 17^ο και τον 18^ο αι.

Οικονομικές μεταβολές

Στη διάρκεια του 18^ου αιώνα στην Ευρώπη σημειώθηκαν:

·      θεαματική αύξηση του πληθυσμού.

·      μεταβολές στην αγροτική οικονομία (μεγάλα αγροκτήματα, νέες μέθοδοι καλλιέργειας, μηχανές)(αγροτική επανάσταση).

·      ανάπτυξη του εμπορίου (Ευρώπη à Αφρική à Αμερική à Ευρώπη = τριγωνικό εμπόριο) και συσσώρευση κεφαλαίων.

·      κεφάλαια + προσφορά εργατικών χεριών + μηχανές à εκβιομηχάνιση (α΄ φάση βιομηχανικής επανάστασης: 1750 – 1780 στη Μ. Βρετανία)

 Κοινωνικές μεταβολές

·         Αριστοκράτες: προσπαθούν να διαφυλάξουν τα προνόμιά τους.

·         Αστική τάξη (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι): ενισχύει διαρκώς τη θέση της.

·         Αγρότες και ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα: ζουν σε άθλιες συνθήκες.

Πολιτική κατάσταση

·          Ευρώπη: απόλυτη μοναρχία.

·          Μ. Βρετανία: πολιτικά δικαιώματα για τις οικονομικά ισχυρές τάξεις ως αποτέλεσμα της ένδοξης επανάστασης του 1688.

ΕΝΟΤΗΤΑ 12

Για την ηχογράφηση ΕΔΩ

Το φαινόμενο βιομηχανική επανάσταση

Οι πρώτες βιομηχανίες δημιουργήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία γύρω στα 1750-1780. Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε εκβιομηχάνιση.

Κύρια χαρακτηριστικά της εκβιομηχάνισης:

·      Η εκτεταμένη χρήση νέων τεχνικών μέσων με επακόλουθα: 

Ø  τον περιορισμό της χειρωνακτικής εργασίας,

Ø  την  αύξηση της παραγωγής,

Ø  τη μείωση του κόστους των προϊόντων.

·      Η αξιοποίηση νέων μορφών ενέργειας – κυρίως του άνθρακα.

·      Η εφαρμογή καινοτομιών στη μεταλλουργία.

·      Η συγκέντρωση των εργαζομένων στα εργοστάσια.

·      Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης.

Κύριοι πόλοι ανάπτυξης ήταν η υφαντουργία και η μεταλλουργία.

Η εξάπλωση της βιομηχανικής επανάστασης

Στα μέσα του 19^ου αιώνα η εκβιομηχάνιση περιοριζόταν:

·      στη Μ. Βρετανία,

·      στη βόρεια και ανατολική Γαλλία,

·      στις Κάτω Χώρες και το Βέλγιο,

·      στις όχθες του ποταμού Ρήνου,

·      στη βόρεια Ιταλία.

Από τα μέσα του 19^ου αιώνα και μετά εξαπλώθηκε με γρήγορους ρυθμούς σε νέες περιοχές της Ευρώπης και στις ΗΠΑ.

Καινοτομίες στον 19^ο αιώνα:

·      Χημεία: μαζική παραγωγή αγαθών(βαφές, λιπάσματα,πλαστικά,εκρηκτικά, φάρμακα, ψύξη,φωτογραφία).

·      Ηλεκτρισμός: (α) ως πηγή ενέργειας, (β) ως μέσο φωτισμού.

Η επανάσταση στις συγκοινωνίες και τις επικοινωνίες

·      Σιδηρόδρομος         Σύμβολα της

·      Ατμόπλοιο               βιομηχανικής ανάπτυξης        

·      Αυτοκίνητο (τεράστια η γεωπολιτική σημασία του πετρελαίου)

·      Αεροπλάνο

·      Μέσα μετάδοσης ήχου

Οικονομικός φιλελευθερισμός και καπιταλισμός

Ο νέος τρόπος οργάνωσης της οικονομίας ονομάστηκε οικονομία της ελεύθερης αγοράς ή καπιταλισμός  ή κεφαλαιοκρατία.

Ιδεολογική βάση του νέου συστήματος:

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός, σύμφωνα με τον οποίο οι επιχειρηματίες είχαν την ελευθερία να πράττουν ό,τι εκείνοι έκριναν αναγκαίο, για να κερδίζουν à το ατομικό συμφέρον θεωρούνταν σημαντικότερο του κοινωνικού.

Χαρακτηριστικά του καπιταλισμού:

·      επιχειρήσεις με μετοχικό κεφάλαιο,

·      μεγάλες τράπεζες,

·      ολιγοπώλια ή μονοπώλια,

·      περιοδικές οικονομικές κρίσεις.

ΕΝΟΤΗΤΑ 10 (ΚΑΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ)

 Ελληνική επανάσταση και Ευρώπη  (δώστε προσοχή στα χρώματα)

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΔΩ

Ελληνική επανάσταση και ευρωπαϊκή διπλωματία (1821-1830)

Η αρνητική διεθνής συγκυρία:

·      Στόχος των ευρωπαϊκών δυνάμεων (Ιερή συμμαχία) ήταν η διαμόρφωση μιας ισορροπίας δυνάμεων, ενός status quo (καθεστώτος), που θα απέτρεπε στο μέλλον επαναστάσεις και συγκρούσεις.

·      Η Ευρώπη βίωνε την Παλινόρθωση της μοναρχίας.

·      Η ελληνική επανάσταση ήταν μη επιθυμητή στην αρχή.

Οι διπλωματικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης (1821-1830):

·      1821-1822: καταδίκη της ελληνικής επανάστασης από τον τσάρο και επικράτηση του δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

·      1823: στροφή στην ευρωπαϊκή διπλωματία από τον Άγγλο υπουργό Εξωτερικών Τζόρτζ Κάνιγκ, που αναγνώρισε τους Έλληνες ως εμπόλεμη δύναμη.

·      1824: αντίδραση της Ρωσίας με την πρόταση του σχεδίου των τριών τμημάτων, το οποίο απορρίφθηκε και από το σουλτάνο και από τους Έλληνες.

·      1824-1825: σύναψη από τους επαναστάτες δύο δανείων με αγγλικές τράπεζες.

·      1825: υπογραφή από τους Έλληνες της πράξης προστασίας από τους Άγγλους.

·      1826: απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων να λύσουν το ελληνικό ζήτημα.

·      1827: υπογραφή από Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία της ιουλιανής(6 Ιουλίου) συνθήκης του Λονδίνου και ένοπλη επέμβασή τους στη ναυμαχία του Ναβαρίνου, όπου οι στόλοι των τριών Δυνάμεων συνέτριψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο.

·      1828-1829: ήττα του σουλτάνου στο ρωσοτουρκικό πόλεμο.

·      1829: απόδοχή από τον σουλτάνο των αποφάσεων των Δυνάμεων με τη συνθήκη της Αδριανούπολης.

·      1830: υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου, με την οποία οι Δυνάμεις αποφάσισαν την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και επέλεξαν ως ηγεμόνα του τον Λεοπόλδο του Σαξ-Κόμπουργκ, αλλά ο ίδιος δεν αποδέχτηκε την εκλογή του.

Το κίνημα του φιλελληνισμού

Ορισμός:

Ο φιλελληνισμός ήταν ένα κίνημα συμπαράστασης στους Έλληνες και στρεφόταν εναντίον τόσο της οθωμανικής απολυταρχίας, όσο και της Ιερής συμμαχίας.

Αιτίες ανάπτυξης του φιλελληνισμού:

·      ο φιλελευθερισμός και ο ριζοσπαστισμός της γαλλική επανάστασης,

·      ο θαυμασμός των Ευρωπαίων για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό,

·      ο αποτροπιασμός για τις βιαιότητες των Τούρκων,

·      η συγκίνηση από τις ελληνικές επιτυχίες.

Η προσφορά του φιλελληνισμού:

·      οικονομική ενίσχυση,

·      ηθική συμπαράσταση,

·      προσωπική συμμετοχή φιλελλήνων στον Αγώνα.

Το Συμβούλιο του Θανάτου. Μεσολόγγι 1826

 

«6 Απριλίου 1826. Καθώς ετοιμάζαμε την έξοδο από το Μεσολόγγι κάποιοι μας επισήμαναν ότι δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τα μικρά παιδιά. Θα αρχίσουνε να κλαίνε και θα μας προδώσουν στους Τούρκους. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, έπρεπε να βρούμε μια λύση.

Τότε αποφασίσαμε όλοι, ομόφωνα, να σκοτώσουμε όλες τις γυναίκες και όλα τα μικρά παιδιά, χωρίς καμία εξαίρεση. Για να μην προδοθούμε από τις κραυγές τους. Γιατί τότε δεν θα έμενε κανένας ζωντανός. Επιπλέον, αν αφήναμε τις γυναίκες και τα παιδιά πίσω, ζωντανά, θα τα αιχμαλώτιζαν οι Τούρκοι. Καλύτερα νεκρά.

Πώς όμως να σκοτώσεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου; Αποφασίσαμε να σφάξει ο ένας την οικογένεια του άλλου. Συμφωνήσαμε σε όλα και αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Ήταν μια σκληρή και απάνθρωπη απόφαση αλλά ταυτόχρονα γενναία και στρατιωτικά απαραίτητη.

Όμως όταν το άκουσε ο Επίσκοπος Ρωγών, ο Ιωσήφ, πετάχτηκε ως απάνω και άρχιζε να φωνάζει:

- Στο όνομα της Αγίας Τριάδας, είμαι Αρχιερέας και σας λέω μόνο τούτο: θα πρέπει να περάσετε πάνω από το δικό μου πτώμα αν θέλετε να κάνετε μια τόσο μεγάλη αμαρτία. Σας ρίχνω πάνω σας την κατάρα του Θεού και της Παναγίας και όλων των Αγίων. Το αίμα των αθώων να πέσει πάνω στα κεφάλια σας.

Αφού τα είπε αυτά, κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει.

Για μισή ώρα δεν μίλησε κανείς. Τα λόγια του, οι κατάρες του, μας έκοψαν τη φόρα. Τι έπρεπε να κάνουμε; Τι τρόπο να βρούμε;

Αποφασίσαμε τότε ο καθένας να αναλάβει την οικογένειά του. Να είναι υπεύθυνος για τις γυναίκες. Στα παιδιά θα δώσουμε, λίγο πριν ξεκινήσουμε, χασίς για να κοιμηθούν την ώρα της εξόδου και να μην κλαίνε. Και όποιος είναι τυχερός θα τη γλυτώσει. Όποιος πεθάνει ας πάει στο καλό.»

[Έτσι περιγράφει ο Νικόλας Κασομούλης, στα απομνημονεύματά του, το φοβερό αυτό συμβούλιο λίγο πριν την Έξοδο. Οι άνδρες της φρουράς πήραν τις γυναίκες και τα παιδιά μαζί τους. Γλύτωσαν μόνο 13 γυναίκες, όλες Σουλιώτισσες και 4 παιδιά. Ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ δεν τους ακολούθησε. Έμεινε μέσα στο Μεσολόγγι, στην μπαρουταποθήκη μαζί με τους τραυματίες, τους ανάπηρους και τους γέροντες. Όταν τους περικύκλωσαν οι Τούρκοι έβαλε φωτιά στο μπαρούτι.]

Από ανάρτηση του καθηγητή ΕΚΠΑ Α. Χατζή

Άσκηση : Στην αιματοβαμμένη Τριπολιτσά

 

«Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821 η Τριπολιτσά αλώθηκε τελικά από τους Ελληνες πολιορκητές της. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη έως τότε στρατιωτική επιτυχία των επαναστατών, γεγονός όχι μόνο συμβολικής αλλά και στρατηγικής σημασίας, αφού η πόλη αποτελούσε νευραλγικό διοικητικό κέντρο της Πελοποννήσου. Η γενικευμένη σφαγή όμως των Τούρκων της πόλης «εστάθη μεγάλη ασπλαχνία» και αμαύρωσε την αίγλη της νίκης. Αποτέλεσε επίσης ένα ακόμα επεισόδιο στην αντιπαράθεση του Υψηλάντη με τους προκρίτους, ενώ προκάλεσε αποτροπιασμό και σε αρκετούς φιλέλληνες. Παρά την επιθυμία και τις σχετικές οδηγίες του απεσταλμένου της Φιλικής Εταιρείας, τα ελληνικά σώματα προκάλεσαν γενικευμένες βιαιοπραγίες. «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη» αναφέρει ο Γέρος του Μοριά. Τα πλούσια λάφυρα που φυλάσσονταν στους τουρκικούς οντάδες καθώς και η έκρηξη μίσους απέναντι στους προαιώνιους δυνάστες αποτέλεσαν ισχυρά και επαρκή κίνητρα για τους Ελληνες ενόπλους.

Οι διαθέσιμες μαρτυρίες καταγράφουν αναλυτικά τα γεγονότα: «Η σφαγή άρχισε εις όλα τα μέρη της πόλεως, το τουφέκι εδούλευε πανταχού και ανηλεώς κατά τρεις ολοκλήρους ημέρας εσκοτώνοντο πάσης ηλικίας άνθρωποι άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανήλικα. Οι Ελληνες εδώ εξεδικήθησαν δι’ όσα τόσους χρόνους είχαμεν πάθει από τους τυράννους μας. Πολλοί δε Τούρκοι όπου εκλείσθησαν εις τα σπίτια των επροτίμησαν και εκάησαν μέσα εις αυτά με ταις φαμιλίαις των παρά να παραδοθούν εις τους δούλους των» σημειώνει ο Φωτάκος, ενώ ο Κολοκοτρώνης συμπληρώνει: «Επειτα από δέκα ημέρας εβγήκαν όλοι οι Ελληνες με τα λάφυρα και επήγαν εις ταις επαρχίαις τους σκλάβους, σκλάβαις». Για «σκηνές φρίκης» κάνει λόγο και ο Βουτιέ, τις οποίες όμως «κάθε πολεμιστής μπορεί να τις φανταστή όταν αναλογιστή μια πόλη που κυριεύεται με επίθεση από στρατό απειθάρχητο, που τον εξεγείρουν τα πάθη εκείνα που οδηγούνε τους ανθρώπους στις μεγαλύτερες βιαιοπραγίες, τα μίση τα πολεμικά και τα θρησκευτικά». Για την κατανόηση των όσων είχαν συντελεστεί στην Τριπολιτσά άκρως διαφωτιστική είναι η περιγραφή που διασώζει ο Μακεδόνας Νικόλαος Κασομούλης, ο οποίος βρέθηκε εκεί λίγο μετά την άλωση, σταλμένος από τον Εμμανουήλ Παππά για να αναζητήσει βοήθεια. Οι χωριάτες, γράφει ο Κασομούλης, έβγαιναν από την Τριπολιτσά φορτωμένοι με λάφυρα. «Σίδηρα, στάμναις, παλαιοτζούκαλα, παλαιοαργαλειούς, πιθάρια, παραστάτας από παράθυρα κουβαλούσαν και ο δρόμος δεν άδειαζεν (…) Πλησιάσαντες εις την πόρταν του φρουρίου είδον έως 10 σωρούς Τούρκους φονευμένους, μαύρους, άσπρους, κάθε είδους (…) εις τον δρόμον διαβαίνοντες, έβλεπα εις τα παράθυρα των σπιτιών σημαίας ζωγραφισμέναις με Αγίους Γεωργίους, με Παναγίαις, με Σταυρούς, μ’ Αγίους Δημητρίους, μ’ Αγίους Νικολάους, κατά την δόξαν του κάθε οπλαρχηγού των Ελλήνων, και πετρωμέναις ταις πόρταις φυλάττων ο καθείς τα λάφυρα να μην έμβουν άλλοι και τα κυριεύσουν». «Η άλωσις της Τριπόλεως υπήρξε το θεμέλιον και το ύψιστον κραταίωμα της επαναστάσεως. Εκ του λαφυραγωγηθέντος πλουσίου υλικού ώπλισαν οι αρχηγοί τας ακολουθίας των, και οι χωρικοί, αποβάλοντες τας σφενδόνας, τας ράβδους και τας μαχαίρας, ήρπασαν τα πυροβόλα» παρατηρούσε ο Μέντελσον­ Μπαρτόλντι. Την άλωση της Τρίπολης ακολούθησε η πολιορκία και άλλων ισχυρών κάστρων της περιοχής, όπως του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου. Προκειμένου όμως να μην επαναληφθούν τα θλιβερά γεγονότα της Τρίπολης, ο Υψηλάντης επέβλεψε ο ίδιος την παράδοση της Κορίνθου, δίνοντας προσωπικά εγγυήσεις για την ασφαλή αναχώρηση του τουρκικού πληθυσμού της πόλης. Ωστόσο, όταν στις 14 Ιανουαρίου του 1822 αναχώρησαν οι Τούρκοι της Κορίνθου από την πόλη, η αδιαθεσία του Υψηλάντη επέτρεψε σε ομάδες Ελλήνων ενόπλων να εξοντώσουν αρκετούς από αυτούς. Στην πολιορκία του φρουρίου της Πάτρας ο διά θαλάσσης ανεφοδιασμός της πόλης βοηθούσε τους έγκλειστους Τούρκους, παρέχοντάς τους τα αναγκαία για τη συντήρησή τους. Και επειδή οι ναυτικοί αποκλεισμοί των Ελλήνων δεν αναγνωρίζονταν στην αρχή της Επανάστασης, πολεμικά πλοία των ευρωπαϊκών χωρών προστάτευαν τα καράβια που μετέφεραν τρόφιμα. Στο πολιορκούμενο Ναύπλιο, για παράδειγμα, ένα μαλτέζικο πλοίο μετέφερε τρόφιμα στους Τούρκους, εμποδίζοντας με τον τρόπο αυτόν την παράδοσή του στους Ελληνες.​»

 

ΑΣΚΗΣΕΙΣ

2.   Πώς αιτιολογούνται οι αποτρόπαιες σφαγές που αναφέρονται στο απόσπασμα;

3.    Στο κείμενο αναφέρεται το όνομα του Υψηλάντη. Για ποιον ακριβώς πρόκειται;

4.    Ποια ήταν η στάση του Υψηλάντη στα γεγονότα που περιγράφονται στο κείμενο; Τι ήθος φανερώνει;

ΑΣΚΗΣΗ για Γ2 και Γ3: Ένα σύντομο μάθημα φιλελευθερισμού

 

            Ένα σύντομο μάθημα φιλελευθερισμού

«Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα ον που θέλει συνεχώς να καλυτερεύει την κατάστασή του, να βελτιώνει τον εαυτό του. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα λογικό ον και ως τέτοιο χρειάζεται να στοχάζεται, να σκέφτεται ελεύθερα, να είναι αυτεξούσιο και να έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει όσα σκέφτεται. Το χαρακτηριστικό αυτό, της λογικής, είναι κοινό σε όλους τους ανθρώπους από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα. Όπου και να έζησαν ή να ζουν, στην Ασία, την Ευρώπη, την Αφρική ή την Αμερική, σε όποια φυλή κι αν ανήκουν.

Έτσι, ένα βασικό φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου είναι να σκέφτεται όπως θέλει και να πράττει ό,τι θέλει.

Για σκεφτείτε: Για ποιον άλλο λόγο θα είχε πλάσει ο Θεός τον άνθρωπο ως ένα λογικό ον παρά για να σκέφτεται και να κάνει ό,τι του αρέσει; Διότι αν ο Θεός δεν έδινε στον άνθρωπο και αυτή τη δυνατότητα, θα είχε πλάσει στην πραγματικότητα ένα λογικό ον που στην ουσία του θα ήταν ένα «μη-λογικό» ον – αλλά αυτό είναι αντιφατικό. Είναι αστείο και μόνο να το σκεφτούμε. Θα έδινες ποτέ εντολές σε ένα μη λογικό πλάσμα; Θα μας έδινε ο Θεός τις εντολές του ενώ θα ήξερε ότι δεν μπορούμε (ως μη λογικά όντα) να τις τηρήσουμε;

Συμπέρασμα: ο άνθρωπος γεννήθηκε από τη φύση του ελεύθερος.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, έχει προικιστεί από τη φύση με το δικαίωμα στη ζωή και την ιδιοκτησία του αλλά και το δικαίωμα να σκέφτεται και να πράττει όπως επιθυμεί. Γι’ αυτόν τον λόγο, για να εξασφαλίζει την ελευθερία του, η φύση του έδωσε άλλο ένα δικαίωμα, να αντιστέκεται σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να περιορίσει ή να καταργήσει τα φυσικά του δικαιώματα.

Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη δεν προστατεύονται όμως, παντού στον κόσμο, όπως θα έπρεπε. Σε πολλά μέρη οι άνθρωποι υποφέρουν από τους περιορισμούς αυτών των δύο δικαιωμάτων. Και συνεχίζουν να υποφέρουν γιατί δεν έμαθαν ποτέ ότι γεννήθηκαν από τη φύση τους ελεύθεροι ή, ακόμα κι αν το γνωρίζουν, δεν μπορούν να προστατεύσουν αυτά τα φυσικά τους δικαιώματα.»

 

 

[Ο Βασίλης Γεωργαντής γεννήθηκε στο ορεινό Πλωμάρι της Μυτιλήνης το 1759. Στα 17 του έφυγε για το Άγιο Όρος όπου χειροτονήθηκε μοναχός από τον αδελφό της μάνας του που ήταν ηγούμενος. Ο θείος του, αργότερα, τον πήρε μαζί του στις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας, σε ένα άλλο μοναστήρι Αλλά ο Βασίλης θα παρακολουθήσει εκεί τα μαθήματα στη σχολή του ιερέα και πολιτικού Ιωάννη Οικονόμου. Αποφασίζει να αφήσει το μοναστήρι και το Αϊβαλί και να ταξιδέψει, για να παρακολουθήσει μαθήματα, στην Πάτμο, τη Χίο και την Πίζα αλλά θα καταλήξει στο Παρίσι όπου θα γίνει ένας από τους πρώτους Έλληνες (ίσως και ο πρώτος) που θα σπουδάσει στην περίφημη École Polytechnique ενώ μάλιστα εξελίσσεται η Γαλλική Επανάσταση. Εκεί θα έρθει σε επαφή με τα κείμενα των μεγάλων Γάλλων και Βρετανών φιλελεύθερων διανοούμενων, θα γνωριστεί με τον Αδαμάντιο Κοραή, θα ζήσει ένα χρόνο στην Αγγλία (θα επισκεφτεί το περίφημο τηλεσκόπιο του Herschel στο Γκρίνουιτς) και θα έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πρώτους Έλληνες φιλελεύθερους διανοούμενους πριν επιστρέψει το 1798 στις Κυδωνιές. Εκεί ξεκινά να διδάσκει στην Ακαδημία των Κυδωνιών που θα τη μετατρέψει σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα γνώσης του Ελληνισμού, με σχεδόν 80 τάξεις μαθητών να λειτουργούν ταυτόχρονα. Εκεί θα γράψει και τα σημαντικότερα έργα του, μεταξύ των άλλων και τα «Στοιχεία Ηθικής» από τα οποία προέρχεται το παραπάνω απόσπασμα, σε δική μου απόδοση στη σημερινή μας γλώσσα. Γράφει και διδάσκει μαθηματικά, γεωμετρία, φυσική, χημεία, αστρονομία, μεταφυσική, ηθική. Θα κάνει μέσα στην τάξη τα πειράματα που έμαθε στο Παρίσι και το Λονδίνο αλλά και δικά του καθώς συνεχίζει την έρευνα. Το 1803 το Πατριαρχείο θα τον καλέσει σε απολογία γιατί κατηγορείται ως άθεος. Θα δικαιωθεί και θα του γίνει πρόταση να διευθύνει την Πατριαρχική Σχολή της Κωνσταντινούπολης – θα την αρνηθεί. Θα δεχθεί όμως τη διεύθυνση της Ακαδημίας του Βουκουρεστίου και εκεί θα γνωρίσει τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, στην αυλή του πρίγκηπα Ιωάννη Καρατζά. Το 1819 γίνεται μέλος της Φιλικής Εταιρείας και μεταβαίνει στη Σμύρνη για να διευθύνει την Ευαγγελική Σχολή ενώ ετοιμάζεται για την Επανάσταση συγκεντρώνοντας πολεμοφόδια. Όταν η Επανάσταση ξεσπάσει, τα παρατά όλα για να έρθει στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου θα εκλεγεί βουλευτής στις δύο πρώτες Εθνοσυνελεύσεις, ως ένας από τους πιο μορφωμένους Έλληνες. Η πρώτη επαναστατική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου θα τον διορίσει μέλος της Αρμοστείας του Αιγαίου. Αυτός θα είναι ο φορέας των φιλελεύθερων απόψεων στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή που θα ετοιμάσει τον πρώτο ελληνικό Ποινικό Κώδικα, το «Απάνθισμα των Εγκληματικών» το 1823 .Το όνομα που απέκτησε ως μοναχός, το όνομα με το οποίο γνωρίζουμε σήμερα έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες φιλελεύθερους, έναν από αυτούς τους γενναίους φιλελεύθερους Έλληνες ιερωμένους της Επανάστασης, είναι Βενιαμίν. Ο Βενιαμίν ο Λέσβιος δεν πρόλαβε να δει την Ελλάδα ελεύθερη. Πέθανε τον Αύγουστο του 1824, 65 ετών, στο Ναύπλιο, θύμα της επιδημίας τύφου. Για τον Βενιαμίν τον Λέσβιο τα σημαντικότερα έχουν γραφτεί από την κορυφαία Ελληνίδα ερευνήτρια του νεοελληνικού διαφωτισμού, την κα Ρωξάνη Αργυροπούλου – από τη διατριβή της μέχρι την κριτική έκδοση των «Ηθικών» από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών το 1994.]

 

 

1              Αφού κατανοήσετε τις απόψεις του Βενιαμίν του Λέσβιου, προσπαθήστε να αφηγηθείτε την κεντρική ιδέα τους.

2             Με βάση το βιογραφικό του Βενιαμίν του Λέσβιου να σχεδιάσετε τις διαδρομές που ακολούθησε στη ζωή του από τόπο σε τόπο.